Recensie: Wink, Poppy en Midnight RECENSIE

Sinister en tegelijkertijd boeiend

'Wraak.
Gerechtigheid.
Liefde.
Die drie verhalen zijn de basis van alle andere verhalen. Dat is de drie-eenheid.'

April Genevieve Tucholke start haar duistere verhaal in Wink, Poppy en Midnight veelbelovend. Met een romantische start duwt ze de lezer met de neus op de feiten en maakt ze haar drie hoofdrolspelers bekend. Vervolgens creëert ze een steeds sinister wordende verhaal. Wink, Poppy en Midnight is bijzonder en tegelijkertijd vervreemdend.

Poppy, Wink en Midnight vervullen de interessante hoofdrollen in het gelijknamige verhaal. Poppy is de knappe dame, die alles wil, ten koste van iedereen. Wink daarentegen is het stille, mysterieuze meisje dat leeft in een verhalenwereld. Ze probeert het leven te zien als een verhaal en wil haar eigen verhaal maken. Ze valt als een blok voor Midnight en wordt door Poppy meerdere malen 'gepest'. Midnight is, op zijn beurt, de knappe jongen in het verhaal. Stiekem heeft hij gevoelens voor Wink, maar hij kan de knappe Poppy niet weerstaan. Zij maakt schaamteloos misbruik van deze toch wel onzekere jongen.

Deze drie karakters zorgen samen voor een steeds onheilspellender wordend verhaal. Midnight en Wink bespioneren Poppy tijdens een van haar beruchte feesten. Deze keer is het feest in het huis van Roman Luck, een soort spookhuis. Poppy komt erachter en wil wraak nemen op Midnight en, vooral, Wink: ''Grijp ze,' zei Poppy. De Gelen sprongen boven op ons.'

Langzaam werkt Tucholke vervolgens naar de vooraf voorspelde catastrofe. Poppy wil nog één keer wraak nemen op Wink en haalt Midnight over Wink naar het huis van Roman Luck te leiden. Daar wil ze nog één keer een grap uithalen. Echter, die avond loopt alles anders af dan door eenieder gehoopt. Winks verhaal krijgt langzaam gruwelijke vormen. De Held, de Schurk, de Wolf: iedereen uit haar verhaal krijgt een rol toebedeeld die hij of zij misschien liever niet had gehad.

Lange tijd wekt Tucholke met Wink, Poppy en Midnight louter interesse. Met drie bijzonder goed uitgewerkte typeringen, die alle drie hun eigen verhaal middels het ik- perspectief met de lezer delen, zet Tucholke een volledig verhaal neer. Alle drie de personages vertellen vanuit hun eigen standpunt en visie over de gebeurtenissen. Ze vullen elkaar aan, haken in op elkaar en spreken elkaar, waar nodig, tegen. Tucholke laat zien dat geen enkel verhaal compleet is, zonder de andere kant van het verhaal ook te weten. Gelukkig maakt ze de lezer kundig: hij weet bijna alles van bijna iedereen. Tegelijkertijd toont ze met de drie personages dat niemand louter goed of slecht is. Eenieder heeft meer kanten en eenieder kan, hetzij deels, veranderen. Wink, Poppy en ook Midnight laten dit meer dan eens zien. Hun sterke typeringen brengen de lezer dan ook dichter bij het verhaal.

Vakkundig en zeer gecontroleerd werkt Tucholke toe naar de naderende catastrofe. Zorgvuldig bouwt ze haar verhaal op, waardoor ze elke lezer de kant ontneemt te vluchten. Eenieder weet dat het fout zal gaan, maar niemand kan het stoppen. Tucholke hanteert  een uiterst laag verhaaltempo waarbij ze geen detail achterwege laat. Daarbij beschrijft ze het innerlijk en de gedachtegangen van alle drie de personages uitgebreid. Toch zorgt ze er, met quasi-objectieve beschrijvingen, voor dat de sympathie bij Wink en Midnight komt te liggen. Poppy blijft een bitch, wat ze ook doet.

Helaas neemt het verhaal, na de catastrofe, bizarre vormen aan. Waar Wink, Poppy en Midnight lange tijd realistisch blijft en hand over hand meer sinister wordt, wordt die lijn tegen het einde van het verhaal beetje voor beetje losgelaten en neemt het bizarre helaas de overhand. Tucholke komt wel met diverse symbolen, zoals het witte hert, op de proppen, maar kan daarmee haar verhaal niet echt redden. Het bizarre verloop doet afbreuk aan het voor de rest zo goed opgebouwde verhaal.

Ook het einde van het verhaal komt WInk, Poppy en Midnight niet ten goede. Een zoetsappig, wellicht overdreven slot past komt te plotseling en past qua stijl en verloop niet bij het voor de rest aantrekkelijke verhaal.

'In ons verhaal zouden wolven, streken, leugens, listen en wraak zitten. Daar zou ik voor zorgen.' In de slotakkoorden is het verhaal van Wink rond. De Held, De Schurk, De Wolf: eenieder heeft zijn of haar rol gehad.