Recensie: De kleine keizer is terug RECENSIE

Een vissersschip haalt tijdens een vangst twee grote houten kratten op uit zee. De inhoud blijkt dik bevroren te zijn. Als het de volgende dag ontdooid is, hebben de vissers ineens Napoleon Bonaparte en zijn paard op hun boot, alive and kicking.

In Romain Puértolas' roman De kleine keizer is terug is het even schrikken voor Napoleon. Napoleon, de kleine keizer, wil terug naar zijn geliefde Frankrijk, maar eenmaal terug is het wennen aan de moderne tijd. Hij raakt verslaafd aan de Coca Cola light en Viagra. Ladiesman Napoleon heeft na 200 jaar ingevroren te zijn, wat moeite om zijn soldaat in de houding te krijgen. Zijn land heeft echter te maken met een heel ander soort oorlog dan Napoleon gewend is: terrorisme en aanslagen.

Hij besluit naar president François Hollande te gaan om uitleg.  Hollande vindt de terugkeer van de charismatische Napoleon helemaal niets. Hollande zelf is niet zo populair bij de Fransen en hij ziet Napoleon als concurrentie. Hij vindt het dus helemaal niet erg als Napoleon hem mededeelt, dat hij die terroristen wel even bij de bron zal gaan vernietigen. Hij vertrekt naar Irak om de leider van IS aan te pakken, met Operatie Drop.

Vanaf dat moment wordt Romain Puértolas boek De kleine keizer is terug, nog absurder dan absurd, geheel volgens Puértolas' traditie. In zijn vorige werk, zoals in de roman "De wonderbaarlijke reis van de fakir, die vastzat in een Ikea-kast" was hij ook al aardig op dreef. De verhalen zijn bedoeld als satires en moeten hilarisch grappig zijn. De humor is echter voor ons nuchtere Nederlanders wat moeilijk op te pikken. Het schijnt dat Puértolas’ boeken in Frankrijk grote successen zijn, maar voor ons is het wennen. De situaties zijn totaal niet realistisch en zeker niet logisch, dus je moet Puértolas' boeken lezen met een 'open mind'. Ook dit verhaal De kleine keizer is terug is warrig, onlogisch en persoonlijk vind ik het eigenlijk niet echt grappig.

Puértolas schreef: De kleine keizer is terug wel op zijn eigen toegankelijke manier. Het is rechttoe rechtaan qua stijl. Helder en in duidelijke taal. De hoofdstukken zijn niet al te lang en ze hebben allen een verduidelijkende titel, dat is wel handig zodat je weet waar het over gaat, want zoals gezegd soms raak je de draad wel even kwijt.

Puértolas pakt wederom een dringend maatschappelijk probleem aan. In dit geval terrorisme en het daaruit voortkomende vluchtelingenprobleem. Hij wil het luchtig houden, door het in het absurde te trekken, maar hij draaft te ver door. Het is geen satire meer, maar een hoop onzin. Zo bestaat Napoleons moderne Grand Armee uit de frivole danseressen van de Moulin Rouge. Als je iets van de Islam weet, dan is dat nu niet echt diplomatiek... Maar goed de boodschap komt wel door, volgens Puértolas moeten we ons niet zo opwinden, de volkeren van de wereld zullen altijd wel oorlogen blijven voeren om macht; geld, land en geloofsovertuigingen.

Ik moest het boek wel uit lezen, omdat ik nu eenmaal een recensie erover moet schrijven en ik was  gelukkig snel door het boek heen. Niet omdat het mij zo boeide, maar omdat het wel op een makkelijke stijl geschreven is en snel weg leest. Ik moet eerlijk bekennen, dat het verhaal nog niet eens een glimlach bij mij naar boven heeft gehaald. Ik kan het boek dus niet echt aanraden. Dit is een verhaal voor een selecte groep lezers die absurde situaties humoristisch vinden, maar daar behoor ik niet toe. Voor de moeite geef ik het verhaal 2 hartjes.