Recensie: De gegevenheid der dingen RECENSIE

In De gegevenheid der dingen geeft Marilynne Robinson in een reeks essays haar visie op de wereld weer. En dan met name op de focus die er nu lijkt te zijn op technologie en materieel welzijn. Ondanks de zorgen die hierover worden uitgesproken wordt er ook hoop en vertrouwen uitgesproken over onze toekomst.

In de essays wordt er een combinatie gemaakt tussen geschiedenis, theologie en sociologie. Dit maakt de visie van Marilynne Robinson tot een zeer interessante visie. Wat jammer is, is dat het op zeer ingewikkelde wijze omschreven wordt. Dit maakt dat het veel moeite kost om te lezen en nog meer moeite om het te begrijpen. Waarschijnlijk is het wel gemakkelijker leesbaar voor iemand met meer voorkennis van de omschreven thema's. Een wat minder ingewikkelde, minder wetenschappelijke schrijfstijl had het boek toegankelijker gemaakt voor een groter publiek. Dit is een gemiste kans aangezien de besproken thema's en visie zeker de moeite waard zijn. Het zet je aan het denken zonder dat je meteen de druk voelt om je eigen visie aan de kant te zetten.

Het is duidelijk dat het boek gericht is op de Verenigde Staten. Andere landen en werelddelen worden wel genoemd maar vooral ter vergelijking of ter geschiedenis van de huidige Verenigde Staten. Robinson probeert zoveel mogelijk invalshoeken te benoemen maar geeft wel duidelijk haar eigen voorkeur weer gebaseerd op haar christelijke geloof en gevoel van verbondenheid met het calvinisme.

Zoals in de samenvatting al wordt genoemd is De gegevenheid der dingen een reeks essays. Het op die manier lezen, essay per essay, maakt het boek beter behapbaar dan het als heel boek te zien. Het is namelijk lastig de samenhang en volgorde tussen de diverse hoofdstukken/essays te begrijpen. De hoofdstukken zijn vernoemd naar de thema's waarover Marilynne Robinson schrijft, bijvoorbeeld humanisme, angst en metafysica. Dit maakt het geheel overzichtelijk.

Wat mist is een inleiding, als deze er was geweest en daarin al was aangekondigd dat het een reeks essays is was ik anders aan het boek begonnen en had het me waarschijnlijk minder moeite gekost om erin te komen. Nu wordt dit pas duidelijk in het interview met Barack Obama aan het einde. Dit vond ik overigens meteen het leukste deel van het boek omdat het een stuk wereldbeeld van deze Amerikaanse president laat zien.