Recensie: Sara en Liv RECENSIE

'Ik zou graag slapen deze nacht'. Niets lijkt zo erg als je eigen kind is overleden en slechts een lotgenoot weet écht hoe je je voelt wanneer je je eigen kind verliest. Toch probeert Suzan Hilhorst in haar autobiografische Sara en Liv een stukje van zichzelf bij de lezer te brengen. In een emotioneel sterk verhaal laat ze de lezer een beetje ervaren hoe het voelt je kind maar even in je armen te kunnen sluiten.

'Stap voor stap werd je zusje weer zichtbaar, zagen we haar spitse neus tevoorschijn komen, haar handjes vrij van snoeren en infusen.' Na een prachtig en zeer scherp proloog deelt Hilhorst Sara en Liv op in twee delen; Sara en Liv. In het eerste deel staat de eerste dochter van Suus en Jens; Sara centraal en het tweede deel is gereserveerd voor Liv, de latere dochter. Middels een dagboekachtige verteltrant vertelt Suus over haar leven als moeder van Nils, Sara en later ook Liv. Haar dagboekverhalen worden afgewisseld met de jonge Sara; het meisje dat het eerst zal te komen overlijden. Beiden vertellen hun kijk op de gebeurtenissen, met daarbij de gedachten en gevoelens.

Suus en Jens hebben al een zoon wanneer Sara wordt geboren. In eerste instantie lijkt er niet veel aan de hand, tot het moment dat Sara plotseling doodziek wordt. Al snel wordt duidelijk dat het meisje hartproblemen heeft en een transplantatie zal moeten doorstaan. Echter, de transplantatie komt te laat. Sara is zo zwak dat niemand haar meer kan redden. Na acht weken overlijdt het kleine meisje in handen van Suus.

Lange tijd na de dood van Sara raakt Suus opnieuw zwanger. De zwangerschap en de eerste momenten na de geboorte worden overschaduwd door angst: zal Liv dezelfde weg volgen als Sara, of wordt ze net zo sterk als Nils? Even lijkt het goed te gaan, maar dan slaat opnieuw het noodlot toe, ook Liv blijkt de wedstrijd op aarde niet uit te mogen spelen en Suus, Jens en Nils verliezen opnieuw een familielid.

'De eerste keer dat ik bijna doodging, dachten mijn ouders nog dat het een misverstand was.' Opvallend in Sara en Liv is het gebruik van diverse schrijfstijlen. Hilhorst maakt een perfecte scheiding tussen de volwassen Suus en de kleine Sara, waarbij ze beide personages tot mensen maakt. Suus klinkt poëtisch, emotioneel en overziet vele dingen in de wereld. Sara, daarentegen, is heel direct en overziet causale verbanden niet. Terwijl zij geen idee heeft wat er met haar gebeurt, stort de wereld voor moeder Suus langzaam ineen, omdat zij wél weet wat er gebeurt. Helaas heeft baby Sara daarbij niet altijd passend taalgebruik. Woorden als 'sedatie' zijn in haar vocabulaire geslopen en laten zien dat ze niet écht een klein meisje is, maar geschreven is door een volwassen vrouw. Het maakt Sara een beetje minder echt.

Ook met de opbouw van Sara en Liv raakt Hilhorst de lezer. Hilhorst wisselt regelmatig tussen Sara en Suus, waarbij ze ook wisselt in tijd. Ze bespreekt de momenten in het ziekenhuis, maar ook de periode waarin Jens en Suus elkaar leerden kennen. Als lezer heb je in de start moeite met het plaatsen van het verhaal. Je weet nog niet precies waar het naartoe gaat en wat de lijn gaat zijn.

Echter, wanneer die lijn duidelijk wordt, grijpt het verhaal je. Emotie zit niet alleen verstopt in de plot zelf, maar ook in kleine uitingen: 'En toen vielen we. Wij van wie de hoop weten was geworden. Dieper en dieper de afgrond in.' Als lezer weet je wat de personages te wachten staat, maar je kunt niet meer dan lijdzaam afwachten. Je staat machteloos, en kan slechts meehuilen: 'Daar is de linkerkamer, en dit is het stolsel. Het is nog groter geworden dan gisteren. (...) Hier zie je de aorta, hij zit er bijna tegenaan. Een kwestie van tijd.' Ze trekt je de ziekenhuiszalen door, ziet de patiënten om je heen en hoopt continu op het onmogelijke.

'Het was niet erfelijk.

Het was niet erfelijk.

Het was niet erfelijk.'

Helaas reserveert Hilhorst voor Liv aanzienlijk minder ruimte dan voor Sara. Haar korte leventje komt minder gedetailleerd naar voren, zij komt niet aan het woord. Hilhorsts zorgvuldigheid bij Sara verdwijnt bij Liv. Het lijkt of de lezer gehaast naar het einde geleid wordt. Natuurlijk; Liv bewandelt hetzelfde pad als Sara. Maar als lezer wil je meer. Je wilt precies weten wat dit met Suus doet, wat er anders ging. Juist dát blijft in het tweede deel onderbelicht. Sara en Liv is ontroerend en vormt een emotionele tranentrekker, maar had op dat punt meer kunnen zijn.