Recensie: Wit Vuur RECENSIE

Wit vuur is het dertiende deel in de thrillerserie over de FBI-agent Aloysius Pendergast, geschreven door Douglas Preston en Lincoln Child. In dit deel speelt studente Corrie Swanson de hoofdrol. Zij is op zoek naar een scriptieonderwerp met als hoofdvak forensische osteologie. Bij haar zoektocht wordt zij gewezen op een oud dagboek van Arthur Conan Doyle, de bekende schrijver van de Sherlock Holmes boeken. In dit dagboek beschrijft hij een bijeenkomst met o.a. Oscar Wilde, die een griezelig verhaal vertelt over een mensenetende beer. Deze grizzly zou in het dorpje Roaring Fork, meer dan honderd jaar geleden, elf mijnwerkers hebben verslonden. Geïntrigeerd door dit bizarre verhaal, vertrekt Corrie naar het dorp om de overgebleven botten te analyseren. Tijdens haar verblijf in het nu luxe skioord gebeuren er meer gruwelijke dingen in het dorp. Verschillende huizen branden af, waarbij er nog levende mensen in het huis aanwezig waren. Wanneer Corrie in de gevangenis belandt, komt Pendergast naar Roaring Fork toe om haar vrij te pleiten. Dan hoort hij wat zij heeft ontdekt en wordt hij bij het onderzoek betrokken...

De schrijfstijl van dit schrijversduo is erg prettig. De afwisseling tussen uitgebreide beschrijvingen van de omgeving en realistische dialogen is ideaal. Het is zo beeldend dat je in het verhaal gezogen wordt en het voelt alsof je het echt beleeft. De beeldende schrijfstijl kán echter ook meteen een nadeel zijn van dit boek. Alle gruwelijke gebeurtenissen in dit boek worden namelijk met veel detail beschreven, waardoor dit boek zeker niet voor de faint-hearted is!

Het sterkste punt van het boek is de spanning, dit is al vanaf de eerste bladzijde. Dit wordt alleen maar hoger en groter, zodat je bij de ontknoping écht een verhoogde hartslag hebt en de adrenaline door je aderen voelt pompen.

Ook de personages zijn tof. Corrie is een leuke meid - leergierig en een echte doorzetter. Deze laatste eigenschap wordt af en toe wel wat overdreven. Ook is ze wel héél slim... Het zou realistischer zijn als ze wat minder perfect zou zijn. Haar ingenieuze ideeën en haar gedachtegang passen namelijk niet helemaal bij haar leeftijd. Pendergast zelf is een ongelofelijk slimme, ingenieuze baas. Hij weet precies te reconstrueren wat er is gebeurd, aan de hand van minuscule aanwijzingen. Hierna is het ook meteen allemaal logisch, er is geen twijfel over mogelijk dat Pendergast de waarheid spreekt.

Een belangrijk onderdeel van dit boek is de speurtocht naar dit verloren Sherlock Holmes verhaal. Arthur Conan Doyle zou na de bijeenkomst met Wilde het verhaal over de grizzlybeer hebben opgeschreven, maar dit is nooit een bekend Holmes verhaal geweest. Dit verhaal is niet de enige verwijzing naar Sherlock. Pendergast heeft namelijk redelijk wat overeenkomstige karaktereigenschappen met de bekende detective: vreemd, excentriek, slim en vooral heel opmerkzaam. Dit soort boeken maken de innerlijke detective in je wakker. Wie heeft het gedaan? Hoe zit het? En vooral ook, kan ik het mysterie oplossen vóór de hoofdpersoon dat doet?

Door de prettige schrijfstijl, de fantastische spanning en de realistische personages, is Wit vuur zeker een goed boek. De drie aparte verhaallijnen (het scriptieproject van Corrie, de branden in het dorpje en het verloren Holmes verhaal) worden op een ingenieuze wijze met elkaar verbonden, zodat alles op het einde op een logische manier samenkomt. Ben je een Sherlock Holmes fan? Dan moet je dit boek zeker lezen!