Recensie: Het einde van de zomer RECENSIE

In 1983 verdwijnt de vijfjarige Billy uit de tuin van zijn ouderlijk huis. Hij speelde verstoppertje, achtervolgde een konijntje, maar rende niet naar binnen toen zijn moeder hem riep. In het kleine Zuid-Zweedse dorpje wordt meteen een zoektocht op poten gezet. Helaas wordt er alleen een schoentje aangetroffen in de maisvelden. Twintig jaar later geeft Veronica, de oudere zus van Billy, groepstherapie in Stockholm en daar sluit een jongeman die opvallende gelijkenissen vertoont met Billy zich aan bij de groep. Hij begint te vertellen over zijn onverklaarbare herinneringen.

Het einde van de zomer heeft geen politieagent of detective in de hoofdrol die zich vastbijt in een oude zaak en na een spannende zoektocht de dader weet op te pakken. Dit boek moet het hebben van een onstabiele oudere zus die na jaren terugkeert naar haar geboortedorp en uit frustratie en op puur geluk het deksel licht van een potje dat misschien beter gesloten was gebleven.

Aan het begin van het verhaal leert de lezer al snel dat hoofdpersonage Vera haar naam heeft veranderd in Veronica en dat ze na een kleine ramp op persoonlijk vlak probeert haar job als therapeute te redden. De onwil om terug te keren naar huis is groot, maar de nieuwsgierigheid naar de waarheid achter de mysterieuze jongeman die opeens bij haar werk opdook is groter.

Het tempo waaraan de gebeurtenissen zich ontvouwen ligt niet erg hoog. Heden en verleden wisselen elkaar gestaag af, waarbij er tijdens de flashbacks vooral aandacht is voor het onderzoek dat al snel lijkt te stranden. De verhoudingen in het dorp en vooral binnen de familie van Vera zijn gecompliceerd. Het feit dat het dorpje behoorlijk klein is, helpt de situatie niet vooruit. Iedereen kent elkaar. Auteur Anders de la Motte weet de sfeer behoorlijk goed te beschrijven en de bekrompenheid en vooroordelen van de bewoners zijn duidelijk voelbaar. Dat maakt dit boek fijn om te lezen.

Wie destijds overigens afleveringen heeft gezien van de serie Without a trace weet dat de proloog waarin iemand verdwijnt, niet altijd hints geeft over wat er met de vermiste is gebeurd. Zo is het ook in dit boek. De lezer wordt er enigszins door misleid, maar dat neemt niet weg dat de nieuwsgierigheid naar het lot van de kleine Billy blijft. De spanning in dit boek is vooral van psychologische aard. Op het einde komt alles uiteraard even in een stroomversnelling, toch ligt de nadruk op wat Vera voelt bij de hele zaak. De verdenking groeit uiteraard, al is er geen bombastische ontknoping. Die is subtieler van aard.

Anders de la Motte houdt er een prettige schrijfstijl op na die past bij het soort boek dat Het einde van de zomer is. Het is geen flitsend verhaal, wel eentje dat de aandacht weet vast te houden en zich ontplooit als een intrigerend familiedrama met een scherp randje.