Recensie: Grime RECENSIE

Recensie: Grime - Wytske Versteeg

Het boek Grime van Wytske Versteeg wordt verteld vanuit de ik-persoon Nino. Nino dient als het ware als biograaf voor dit verhaal. Toen Nino studeerde aan het elitaire Shelterwood werd hij verliefd op het meisje Suyin. Samen met zijn jeugdvriend Michael besluiten de drie om de film Grime te maken. Nu, jaren later, is Nino op zoek naar antwoorden om erachter te komen wat er in die laatste maanden die ze samen hebben doorgebracht gebeurd is. 

Al vrij snel in het verhaal is duidelijk dat we te maken hebben met een alwetende verteller. Hij weet al wat er gebeurd is, wij nog niet. Het begin van het verhaal gaat verder na alle gebeurtenissen die er in het verleden hebben plaatsgevonden. De personages maken in het begin vaak verwijzingen naar gebeurtenissen in het verleden wat soms erg verwarrend werkt, omdat wij als lezer nog niet weten wat er gebeurd is. Je moet je aandacht er goed bijhouden. Verder in het verhaal wisselen het heden en het verleden elkaar af. Ook hier wordt er van je verwacht dat je je aandacht er goed bijhoudt, anders kan het soms verwarrend zijn in welke tijd we ons begeven.

Ik kan niet zeggen dat ik enthousiast ben over dit boek, verre van dat zelfs. Dit komt door verschillende aspecten. Het eerste grote minpunt van Grime is voor mij dat de schrijfster Wytske Versteeg gebruik maakt van onnodig ingewikkelde en soms zelfs onbegrijpbare zinnen. Het boek is als het ware een brij van vele lastige woorden en vergelijkingen waar ontzettend moeilijk doorheen te komen is. "Ik heb geprobeerd om mijn herinneringen op te schrijven als een keurig afgehecht geheel, geschiedenis die al voorbij is, bezonken en gestold. Het werkt niet. Onmogelijk om voor een werkwoordsvorm te kiezen waarin alles wat er is gebeurd niet meer zou zijn dan dat, de fictie van voltooid verleden tijd terwijl het omgekeerde waar is. Per dag groeit de aanwezigheid van wat allang voorbij zou moeten zijn, terwijl dat wat er nu is geleidelijk verder weg raakt – of misschien ben ik het die de afstand tussen mijzelf en de wereld steeds vergroot." In dit voorbeeld is goed te lezen hoe langdradig deze schrijfster schrijft. Misschien dat er mensen zijn die heel erg van deze stijl houden, dan kan dit boek voor hun zeker de moeite waard zijn. Maar als je hier niet zo van houdt dan raad ik het af om dit boek te lezen. 

Het tweede minpunt is dat tot op ongeveer de helft van het boek niet duidelijk wordt waar de schrijfster eigenlijk heen wil met het verhaal. Waar wordt het naartoe opgebouwd? Dat is een vraag waar ik, zelfs na afloop van het boek, het antwoord nog steeds niet op weet. Je voelt wel bij elke zin die je leest dat de schrijfster heel hard probeert om tussen de regels door spanning te creëren en op te bouwen. Echter mislukt dit faliekant en is er in het hele boek lang nergens ook maar een spoortje spanning te lezen of te voelen. Er wordt daarnaast ook amper opgebouwd naar het climax moment, en wanneer dat moment dan daar is gebeurt er vrijwel niets. Het boek laat de lezer verward en onbevredigd achter. 

Kortom ben ik niet erg onder de indruk van Grime. Wytske Versteeg weet nergens echt mijn aandacht vast te houden en van spanning in het boek is amper te spreken. Door de grote brij van lange zinnen wordt het boek erg langdradig en weet het de lezer niet mee te slepen in het verhaal. Grime krijgt van mij 2 hartjes.

Dit was de Chicklit.nl recensie van Grime - Wytske Versteeg