Recensie: Kleihuid RECENSIE

Recensie: Kleihuid – Herien Wensink

In 1918, het laatste jaar van de Eerste Wereldoorlog, voert Herien Wensink ons mee naar een geïmproviseerd herstellingsoord in Vlaanderen. Twee mannen delen noodgedwongen een kamer, officier Rupert Atkins en soldaat Harvey Cole. Ze zijn beiden gewond, de een mentaal, de ander fysiek, en groeien steeds dichter naar elkaar toe als ze schoorvoetend hun levensverhaal vertellen.

Als je er nog niet van overtuigd was wat voor hel de loopgraven waren tijdens de Eerste Wereldoorlog, dan weet Wensink dit haarfijn over te brengen. Niet alleen op het moment zelf, maar ook het genezingsproces daarna is slopend. Als lezer voel je je verbonden met beide mannen op een manier die blijft hangen. De PTSS die ze doormaken, beide op hun eigen en unieke manier maakt gevoelens los van radeloosheid en verdriet. Maar er klinkt ook hoop door in hun lijdensweg, hoop op genezing en op vrede.

Wensink schrijft meeslepend, althans voor de eerste 100 pagina’s. Daarna komt Kleihuid tot een stille stop, om vervolgens rustig verder te kabbelen. Geen haast om details uit te pluizen of kunst aan te halen, iets wat de schrijfster graag doet. Alles wordt verder heel zintuigelijk overgebracht, zeker vanuit Harvey. Hoe schrijf je voor iemand die zo lang een deel van zijn zintuigen moet missen?

De verschillen tussen de twee hoofdpersonen zijn tastbaar en hangen op elke pagina in de lucht. Boerenzoon Harvey Cole staat met beide voeten op de grond en gaat nuchter om met zijn verschrikkelijke wonden aan gezicht en hals na een granaataanval, bescheiden en zelfbewust. Zet daar Rupert Atkins tegenover, een man uit een edele familie wie verschuilt zich achter een masker van arrogantie om zijn eigen onzekerheid en mentale verminkingen te verbergen. Ogenschijnlijk zwart-wit, maar Wensink leidt ons langzaam en zachtjes, bijna teder zelfs de grijze gebieden in tussen deze twee tegenpolen. Ze deinst daarbij niet terug van symboliek om haar karakters bij elkaar te brengen. Rupert die zijn handen graag in de klei steekt om daarmee nieuwe kunst te creëren, staat nu oog in oog met Harvey, die ruw uit de klei getrokken is en daarmee voor Rupert een nieuw soort licht schijnt op wat wel en niet past in zijn wereld.

Al met al is Kleihuid stevig, nuchter en toch door Wensinks stijl licht op de juiste momenten. Haar kennis van deze oorlog schijnt overal tussendoor, waardoor het geloofwaardig is en niet saai wordt. Kleihuid draait om de menselijkheid van beide mannen en doet dat op een prachtige manier. Een aanrader voor iedereen die houdt van oorlogsromans met diepgang.

Recensie: Kleihuid – Herien Wensink