Recensie: De rode dageraad RECENSIE

Recensie: De rode dageraad – Simon Sebaf Montefiore

De rode dageraad van Simon Sebag Montefiore – jazeker, de man van – is de afsluiting van zijn romantrilogie. Verwacht in tegenstelling tot het werk van zijn vrouw Santa geen luchtige feelgood, maar zware oorlogstaferelen en verraderlijke  samenzweringen. In De rode dageraad volgen we tien dagen uit het leven van Benja Golden, die moest boeten voor een misdaad die hij niet had gepleegd. Hij heeft de hel van het werkkamp overleefd, maar nu staat hij voor de volgende uitdaging: deelnemen aan het strafbataljon in de strijd tegen de nazi’s. Kan hij zichzelf vrijkopen door te vechten voor zijn vaderland, of komt hij net als ontelbare medegevangenen om in de strijd?

Bij het lezen van De rode dageraad is het regelmatig lastig je goed te kunnen concentreren. De ellenlange beschrijvingen van de omgeving en de moeilijke namen van verscheidene hoofdpersonen kunnen hier een oorzaak van zijn. Ik begrijp dat het over Russische mannen gaat, maar wellicht was het gebruik van iets algemenere namen een betere optie geweest. Wat ik ook jammer vind aan dit boek, is de feitelijke beschrijving van alles wat er gebeurt. Dit komt waarschijnlijk doordat Montefiore ook een aantal non-fictieboeken en biografieën op zijn naam heeft staan. Door de rechttoe rechtaan manier van schrijven, lukt het me niet helemaal om me in te leven in de toch best schrijnende situaties.

Wat Montefiore wel goed heeft gedaan, is het neerzetten van de belangrijkste hoofdpersoon. Benja is eerlijk en sympathiek en dat maakt hem in een bizarre oorlogstijd heel menselijk. Het feit dat hij een Joodse schrijver is die vecht tegen de nazi’s geeft hem een bijzondere lading. Klein minpuntje waar de schrijver zelf waarschijnlijk niets aan kan doen: op de achterflaptekst van het boek wordt er Benya geschreven en in het boek zelf Benja.

In het begin is het een beetje lastig om het verhaal goed te kunnen volgen. Er gebeuren gewoon simpelweg teveel dingen op de achtergrond, zoals de intense flashbacks naar het verleden en het leven van Stalins dochter Svetlana, om Benja bij te benen in de strijd aan het front. Uiteindelijk lukt het de schrijver om de verschillende verhalen op een logische manier naast elkaar te vertellen, maar ze leiden elkaar meer af dan dat ze elkaar versterken.   

Het beste aan dit boek vond ik de politieke intriges. Je krijgt als lezer een bijzonder inkijkje in de wereld van Stalin en hoe hij zich gedroeg tegen zijn personeel. Je voelt als lezer, net als iedereen die ook maar in zijn buurt kwam, de angst om hem tegen de haren in te strijken. Minder vond ik de gedetailleerde uiteenzettingen van moorden en verminkingen. Uiteraard is dit persoonlijk, liefhebbers van bloederige slachtpartijen vinden het misschien juist wel een sterke feature van dit boek.

Al met al is De rode dageraad geen boek dat ik iemand anders zou aanraden. Door de geschiedkundige manier van schrijven, de oppervlakkige beschrijving van de meeste hoofdpersonen en het gebrek aan emotie is het geen verhaal dat een grote indruk op je maakt.

Recensie: De rode dageraad – Simon Sebaf Montefiore