Recensie: De verschrikkelijke meneer Gom heeft een plan RECENSIE

Recensie: De verschrikkelijke meneer Gom heeft een plan – Andy Stanton

Meneer Gom heeft een hekel aan echt alles. Hij haat kinderen, dieren, plezier maken en vooral ook opruimen. Hij woont in een vies, oud huis vol rommel. Achter het huis ligt echter een hele mooie tuin. Op een dag wordt die helemaal vernield door John de hond en bedenkt meneer Gom een boosaardig plan om wraak te nemen.

De verschrikkelijke meneer Gom heeft een plan is een knotsgek boek vol humor. Auteur Andy Stanton laat zich helemaal gaan: een fee met een koekenpan in de badkuip, vergiftigd vlees, een bizarre ontmoeting in het bos en een onverwachte interventie met toverballen. Het verhaal zal menig kind doen schaterlachen en de wenkbrauwen fronsen tegelijk, want de stijl van Stanton moet de lezer liggen. De auteur hanteert een waanzinnige manier van vertellen die bulkt van de fantasie en de absurditeit. De logica is ver zoek, maar onderhoudend is het wel. Er wordt een spel gespeeld met vreemde plotwendingen en gekke capriolen, maar ook de spanning stijgt. In dit boek loopt de situatie op z’n zachts gezegd danig uit de hand en het is absoluut onduidelijk of John de hond gered kan worden uit de handen van meneer Gom.

Meneer Gom is allesbehalve een beminnelijk personage. Hij is gemeen en vuil. Op sympathie kan hij dan ook niet rekenen. Heldin Polly, die John de hond te hulp schiet, heeft eigenlijk een naam die zo lang en onuitspreekbaar is dat iedereen blij is haar gewoon Polly te kunnen noemen. Ze krijgt onverwachte hulp van een snuiter die Vrijdag O’Mijdag heet en denkt dat hij om de één of andere reden invloed op de situatie kan uitoefenen. Ze zijn allemaal een beetje maf en springen uit de band.

Illustrator Mattias De Leeuw zorgde voor leuke prenten bij het verhaal. Zijn stijl doet hier een beetje denken aan die van Quentin Blake: piekerig en wat nonchalant. De prenten geven de humor goed weer en verluchten de toch wel stevige brok tekst. Ze zijn zwart-wit, maar dat stoort niet. Ze zetten het kolderieke aspect van De verschrikkelijke meneer Gom heeft een plan extra in de kijker, zonder het krankzinnige van het verhaal te zeer te versterken.

Het getover met woorden in dit boek moet geen eenvoudige onderneming hebben gevormd om te vertalen. Edward van de Vendel heeft de klus echter met verve geklaard. De tekst is soepel, beeldend en niet te complex. Door de opmaak speels te houden, spreekt het geheel bovendien meteen aan. De stijl is aantrekkelijk en sluit aan bij het doelpubliek (8+).

Het is moeilijk om ook maar iets in De verschrikkelijke meneer Gom heeft een plan serieus te nemen. Dat is dan ook niet de bedoeling van Andy Stanton. Het is een boek dat niet gelezen moet worden voor het knappe samenhangende verhaal of stevige personages, maar puur voor het plezier. Het is ‘over the top’ en schreeuwt om lezers die alle rationaliteit even kunnen laten varen en zich helemaal kunnen laten onderdompelen. Laat dat nu net iets zijn waar kinderen goed in zijn. Voor enthousiastelingen is er overigens goed nieuws, want er komen nog meer boeken aan met meneer Gom in de hoofdrol.

Recensie: De verschrikkelijke meneer Gom heeft een plan – Andy Stanton