Recensie: De tussenpersoon RECENSIE

Recensie: De tussenpersoon – Maan Leo

Soms heb je van die exemplaren die je even doen stilstaan. Je weet niet of het nou negatief of positief is. Voor je eigen emotie is het dan ook heftig wat je leest. De tussenpersoon is beklemmend en bijt zich vast in je hoofd.

De jonge Nederlandse Audrey wordt ingevlogen om in Doha, Qatar, een onbekende man vijf dagen lang van dienst te zijn. Hij beweert werkzaam te zijn als "tussenpersoon'. Waarvan, dat blijft een raadsel, zoals veel meer mysterieus is aan de tussenpersoon. Juist daardoor weet hij Audrey te raken. Overgelaten aan haar lot en ronddolend in het surrealistische decor van Doha valt zij steeds meer uit haar rol. Te midden van zwart gesluierde vrouwen, hypermoderne architectuur en extravagante luxe probeert ze verwoed grip te krijgen op zichzelf, haar omgeving en de tussenpersoon, wat uiteindelijk leidt tot een heftige confrontatie.

Ik moet zeggen dat ik nog steeds flabbergasted ben, zo’n twee dagen nadat ik de tussenpersoon dichtklapte. Ik kan ook maar niet uitmaken of ik het verhaal nou juist goed of slecht vond. Maar wat ik wel weet is dat het me bezig houdt.

Je volgt De tussenpersoon vanuit het oogpunt van Audrey. Waarbij het begint bij haar vertrek uit Nederland. Ze omschrijft haar bijzondere manier van het inchecken bij de douane met nephaar en ‘kutzeep’. Voor haar de essentiële dingen die ze nodig heeft en niet mogen kwijtraken. Onwerkelijk.

Maan Leo gebruikt bijzondere bewoordingen wat perfect past bij het personage Audrey. Zoals voyeuristische douanebeambten, neushoornzweet en rolkoffer. Woorden die De tussenpersoon helemaal typeren en je een beeld geven van alles wat er zich voor de ogen van Audrey afspeelde.

Wat er in de kamer gebeurt, is een soort machtsspelletje. Audrey denkt dat ze aanwezig is om met de mysterieuze man seks te hebben en hem in de watten te leggen, maar de man behandelt haar op een onheilspellende manier, het geeft De tussenpersoon een grimmige sfeer en benauwde af en toe zo zeer dat ik twijfelde om het boek weg te leggen.

Maar nee, De tussenpersoon wegleggen lukt je niet. Je wilt weten wat er gebeurt. Wat gaat de man doen? De korte alinea’s zorgen ervoor dat je door blijft lezen. En daarnaast staan de alinea’s voor de chaos in Audrey hoofd, tenminste zo lijkt het. Is dat wat de man met haar doet?

De beeldende schrijfstijl van Maan Leo zorgt ervoor dat je De tussenpersoon voor je als een film ziet afspelen, nee correctie: dat je daar letterlijk bent. In een situatie waar je aan wilt ontsnappen. Grimmig en koud.

Ik moet zeggen dat De tussenpersoon het lezen waard is, alleen al dat een boek dit gevoel bij je op kan roepen. Dat je je zo kunt verplaatsen in Audrey en je je zo  kunt begeven in Qatar. Een vreemde gewaarwording, wat betekent dat Maan Leo een ijzersterke roman heeft geschreven. Lezen dus.

Recensie: De tussenpersoon – Maan Leo