Recensie: de beha-boomhut RECENSIE

Recensie: De beha-boomhut – Marc de Bel

De beha-boomhut van Marc de Bel gaat over een bijzonder groen volkje dat diep in de bossen woont. Deze zogenaamde Boeboeks zijn dol op knuffelen, kunnen praten met de dieren in het bos én ze moeten zich goed beschermen tegen de grote gevaren van het woud. De beha-boomhut kwam voor het eerst uit in 1996, en is dit jaar met nieuwe tekeningen opnieuw uitgegeven door uitgeverij van Halewijck. De tekeningen van Frieda van Raevels hebben een moderne sfeer gegeven aan deze groene wezentjes, maar de originele stijl is zeker bewaard gebleven: er zijn geen grote veranderingen aangebracht.

Pit en Puf, broer en zus Boeboek zijn een stel ondeugende kinderen, die er van genieten om kattenkwaad uit te halen en de grenzen die hun ouders voor hen stellen wat op te schuiven. Als ze niet verder het bos in mogen, doen ze dat stiekem toch. Als gevolg hiervan beleven ze bijzondere avonturen, waarbij ze meer dan eens in spannende situaties terechtkomen. In één van hun avonturen lopen ze tegen een vrijend stelletje aan. De Boeboeks worden niet betrapt, maar kort daarna ontdekken ze wel een interessant rood item. Na heel wat speculatie nemen ze het als boomhut in gebruik, en zo wordt de beha-boomhut geboren. Een prima plek om de grote dreigingen van het bos aan te gaan. De roofvogels en menselijke jager worden vakkundig uit het bos geweerd, want de Boeboeks laten niet zomaar op zich zitten. Een inventief en stoer volkje.

De Boeboeks hebben zo hun eigen naam voor verschillende voorwerpen. Een Keutel is een ander woord voor peuter en de uil wordt bij de naam Busker genoemd. Het gebruik van deze termen is soms wat verwarrend. Zeker in combinatie met de ietwat wilde schijfstijl. De charme van dit boek zit in de goede intenties van Pit en Puf. Ze zijn avontuurlijk en hebben goede intenties. Ze zijn gemotiveerd om de andere dieren in het bos te beschermen tegen dreigingen, maar maken daarin niet altijd de meeste veilige keuzes. De Boeboeks zijn een liefdevol volkje, waarbij verschillende generaties samenleven. Er wordt bijzonder veel afgeknuffeld en daar is zelfs een specifieke ruimte voor in de Boeboekhuizen.

Marc de Bel vertelde ooit in een interview dat hij sinds een val in zijn jeugd is blijven steken op de denkwijze van een elfjarige. De beha-boomhut ademt die sfeer inderdaad een beetje. De diepere laag van het verhaal is niet te ontdekken. Het is een avonturenboek, met gekke woorden en ondeugende kinderen die hun hart op de juiste plek hebben. Ondergetekende heeft als kind bijzonder genoten van de avonturen van Pit en Puf, maar als volwassen lezer is de aantrekkingskracht van dit verhaal lastiger te ontdekken.

Recensie: De beha-boomhut – Marc de Bel