Recensie: Levenslicht RECENSIE

Recensie: Levenslicht – Silvia Avallone 

17 jaar is Adele nog maar, toch ligt ze moederziel alleen in het ziekenhuis om te bevallen. Niemand wil ze aan haar bed hebben. Zelfs de vader van het kind niet, die speciaal verlof heeft gekregen uit de gevangenis om bij de bevalling te zijn. Dan kan ze straks heel even alleen zijn met haar baby, waarvan ze al bedacht heeft dat ze deze af zal staan voor adoptie. Ze weet dat ze een kind geen toekomst kan bieden, maar waarom is het dan zo moeilijk om te denken aan het afscheid?

Op een andere plek in dezelfde stad krijgt een yuppenstel te horen dat er een baby voor hen is. Dora en Fabio proberen al jaren zelf kinderen te krijgen, maar dat lijkt niet voor hun weggelegd. Om hun huwelijk te redden, heeft Dora dan ook besloten een kind te adopteren. Als getrouwde vrouw is een leven zonder eigen kind voor haar ondenkbaar. Maar is de adoptie inderdaad de oplossing?

In Levenslicht van Silvia Avallone worden twee vrouwen geconfronteerd met dezelfde vraag: wanneer ben je een moeder? Niet alleen het perspectief van waaruit ze met deze vraag worstelen is anders. De levens van Adele en Dora verschillen van elkaar als dag en nacht. Adele groeide op in een achterstandsbuurt met een alleenstaande moeder. Terwijl zowel Dora als haar man hoogopgeleid zijn en ze beiden goed geld verdienen.

Maar welvaart biedt geen garantie op geluk, dat maakt Avallone heel duidelijk. Aan niemands leven gaan tegenslagen voorbij en voor je eigen geluk moet je je best doen. Dat geldt voor ieder van de vele personages in Levenslicht. Voor Adele’s moeder Rosaria, die maar net de eindjes aan elkaar weet te knopen. Voor Zeno, de wat wereldvreemde buurjongen van Adele, die de hele tijd binnen blijft om voor zijn moeder te zorgen. Voor Fabio, die contact zoekt met zijn jeugdliefde Emma, om even aan Dora en haar obsessie met haar kinderwens te kunnen ontsnappen.

Het is af en toe even schakelen tussen al die personages. Maar Avallone verweeft de verschillende werelden moeiteloos met elkaar. Tegelijkertijd geeft ze een overdonderend realistisch beeld van Bologna. Een beeld dat typisch is voor Bologna, een stad met een bekend historische centrum, maar tegelijkertijd ook zou passen bij de meer troosteloze wijken van de grote steden in Nederland. Dat is meteen de grote kracht van Levenslicht: je gelooft Avallone, maar zou voor haar personages soms echt willen dat het anders was.

Recensie: Levenslicht – Silvia Avallone