Recensie: Eigenlijk hadden we het best goed samen RECENSIE

Recensie: Eigenlijk hadden we het best goed samen – Christina Hosman

Eigenlijk Hadden We Het Best Goed Samen bestaat uit 20 korte verhalen over een diverse stellen die uit elkaar gaan. De situatieschetsen zijn opgetekend door Christina Hosman, een familiemediator die veel verschillende stellen voorbij ziet komen in haar spreekkamer. Haar taak hierin is om beide zo goed mogelijk te begeleiden naar een situatie die voor beide partijen reëel is. De nadruk ligt echter niet op de taak die een mediator in een scheiding heeft, maar op de verhalen van de stellen zelf. Verhalen over uit elkaar groeien, over verliefd worden op een ander en over de ingewikkelde verdeling van ouderschapstaken en inboedel.

Ieder verhaal start met een kort verhaal van één van de twee uit het scheidende koppel. Een verliefd gesprek via skype met een Russische schone, of het nieuwste ontslag van een altijd-dronken echtgenoot. Deze situaties schetsen een kort beeld van het stel buiten de spreekkamer. Een kijkje in de toekomst, of het verleden zodat de lezer iets meer context heeft van degene die op gesprek komen. Dit wordt gevolgd door hun verhaal, zoals vertelt in de spreekkamer. Zo nu en dan betreft het slechts één gesprek, soms zijn het er een aantal of komt er nog een telefoongesprek voorbij. Het lukt Hosman om deze verhalen realistisch op te schrijven, de echtparen krijgen in slecht een paar bladzijden een verhaal. Er wordt een duidelijk beeld geschetst van het waarom van de scheiding. Dat is knap, want daar is weinig ruimte voor. Waar de lezer vervolgens op inlevert is een bevredigende conclusie: er wordt nauwelijks tot een specifieke uitkomst gekomen. De rol van de mediator wordt slechts summier aangehaald. Dat is jammer, want juist in een boek geschreven door een mediator kan dit een unieke invalshoek zijn.

Bij het ontvangen van Eigenlijk Hadden We Het Best Goed Samen bestond de verwachting veel te leren over het vak van mediator in echtscheidingszaken. Verschillende wetten rondom de verdeling en afhandeling van een scheiding, maar vooral ook technieken die van pas komen in het vak. Dat is niet wat Hosman in dit boek opschrijft, het vak van de mediator wordt juist niet verder uitgediept. De nadruk ligt met name op al de verschillende verhalen van stellen die uit elkaar gaan. Stellen die het elkaar makkelijk maken, en het beste gunnen, maar ook stellen die afhankelijk van elkaar blijven. Of geen goed woord voor elkaar over hebben. Het zijn interessante schetsen, waarbij herkenbare situaties voorbij komen. Dit boek had nog wat interessanter geweest als ieder verhaal een uitkomst had gekregen en als de taak van de mediator wél verder werd uitgediept.

Recensie: Eigenlijk hadden we het best goed samen – Christina Hosman