Recensie: Na 72 uur RECENSIE

Recensie: Na 72 uur – Susie Steiner

De alleenstaande Manon Bradshaw werkt als brigadier bij de politie in Cambridge. Als ze na een vreselijke date thuiskomt en naar de politieradio luistert, ontvangt ze een melding van een vermissing bij haar in de buurt. Manon gaat er meteen naartoe. Het blijkt te gaan om studente Edith Hint. Bloedsporen in de keuken en het feit dat Edith alles heeft achtergelaten wat van belang is, zorgen ervoor dat de zaak een hoge prioriteit krijgt. Maar het wordt al snel duidelijk dat Edith er een verborgen leven op na hield. Zal het Manon en haar collega’s bij de recherche lukken om Edith op tijd en levend terug te vinden?

De titel en de tekst op de achterflap van Na 72 uur doen vermoeden dat de vermissing van Edith Hind zo snel mogelijk opgelost moet worden, anders staat er iets vreselijks te gebeuren. Deze korte tijdspanne geeft een gevoel van gejaagde spanning en dat doet het meestal heel goed in een thriller. Maar helaas is de inhoud van het boek anders dan doet vermoeden. De 72 uur gaan snel voorbij en vanaf dat moment kabbelt het verhaal wat voort. De spanning is ver te zoeken.

Hoewel Manon Bradshaw de hoofdpersoon is, maak je ook kennis met nog een aantal andere personages. Zo lees je ook vanuit het perspectief van Miriam, de moeder van Edith; Helena, de beste vriendin van Edith en Davy, de jonge collega van Manon. Wat Susie Steiner hiermee heeft bedoelt, is onduidelijk. Echt veel voegt het niet toe en om telkens van personage te wisselen is ook niet bevorderlijk voor het verhaal.

Met Manon als hoofdpersoon kun je veel kanten op. Ze is alleenstaand, worstelt met de liefde en het feit dat ze kinderloos is begint steeds meer aan haar te knagen, vooral omdat ze al negenendertig is. Daarnaast werkt ze als brigadier bij de politie. Genoeg stof voor een interessant personage dus. Toch kun je als lezer niet echt mee met Manon. Ze is niet altijd even sympathiek en soms is ze zo’n zeur dat het vermoeiend wordt. Jammer, want zij had echt een leuk personage kunnen zijn.

De schrijfstijl van Susie Steiner is niet heel bijzonder. Maar mede daardoor en de korte hoofdstukken leest het boek wel gemakkelijk weg. Wat duidelijk te merken is, wellicht komt dat door haar achtergrond als journalist, is het onderzoek wat zij voor het schrijven van dit verhaal heeft verricht. Veel details over het werk bij de politie en dan met name bij de recherche, zijn heel specifiek. Ze schrijft er ook veel over en durft daarmee de diepte in te gaan. Dat geeft Na 72 uur wel een interessante lading.

Na 72 uur is bestempeld als thriller, maar dat is eigenlijk niet het juiste genre voor dit boek. Er wordt veel in verteld, maar nergens wordt het echt spannend en dat is wel wat je bij een thriller zou verwachten. Ook blijft een verrassende ontknoping uit. De titel, de tekst op de achterflap en dat Na 72 uur is betiteld als internationale bestseller, geven de lezer hoge verwachtingen, die het boek helaas niet kan waarmaken. 

Recensie: Na 72 uur – Susie Steiner