Recensie: De stadstuin RECENSIE

Recensie: De stadstuin – Anne West

In De Stadstuin – het eerste deel van een trilogie - neemt auteur Anne West ons mee naar hartje Amsterdam. In een achterstandswijk, achter een houten hek tussen de troosteloze gebouwen, ligt een stukje paradijs verscholen. Een kleine stadstuin, vol met heerlijke aardbeien die gratis verdeeld worden onder de buurtbewoners, die vaak geen geld hebben om zelf groenten of fruit te kopen. De tuin wordt onderhouden door Kees Veldstra, aangezien de eigenaressen van de tuin - de drie van elkaar vervreemde zussen Maud, Yara en Britt - er niet naar omkijken. Maar dan raakt het geld op en komt de tuin in de problemen. Lukt het de zussen om op tijd hun verschillen opzij te zetten en de tuin te redden?

Het boek begint met een mail van Kees Veldstra, waarin hij Maud, Yara en Britt meldt dat het geld dat hun vader heeft nagelaten voor het onderhoud van ‘zijn’ tuin, op is en vraagt of ze het stuk grond willen verkopen aan een geïnteresseerde projectontwikkelaar. Maud, een succesvolle zakenvrouw op weg naar de top, zit niet op de zorgen van de tuin van haar overleden vader te wachten en wil niets liever dan er vanaf komen. Als het even kan met zo min mogelijk contact met haar nietsnutten van zussen. Tenslotte heeft zij het veel te druk met belangrijke dingen, zoals werken en de promotie waar ze al vijf jaar op wacht. En dan is er ook nog haar vriend Rob, die steeds zeurt dat ze te hard werkt en zich afvraagt wanneer ze een gezin gaan stichten, zoals ze hadden afgesproken.

Yara, die op haar zestiende zwanger raakte en als alleenstaande tienermoeder een dochter heeft opgevoed, werkt twee banen terwijl ze haar best doet om haar kleine portiekflatje te betalen zodat zij en de inmiddels veertienjarige Nova een dak boven hun hoofd houden. Als zij hoort van de tuin, voelt ze zich schuldig omdat ze er sinds de dood van haar vader niet meer is geweest.  Samen met Nova bezoekt ze de tuin en besluit direct dat ze alles op alles zal zetten om het stukje grond te behouden. Zeker als haar dochter verliefd wordt op één van de buurtbewoners; de ernstig zieke Joep van veertien, die grootse dromen heeft met de groenten uit de tuin.

Britt, de jongste zus die in een afgezonderde commune leeft, laat in een korte e-mail weten dat ze vindt dat haar zussen de tuin moeten redden, waarna ze in eerste instantie niets meer van zich laat horen.

Het is nu dus aan Maud en Yara, twee uiterste tegenpolen, om te beslissen wat ze met de stadstuin gaan doen. Maar ondertussen hebben ze beide ook nog hun eigen problemen die ze moeten oplossen…

Hoewel Maud de hoofdpersoon in dit deel is, wordt er regelmatig van oogpunt gewisseld, waardoor de lezer ook het uitgangspunt van Yara en Britt ziet en er achter komt dat niet alles zo zwart wit is als Maud in haar hoofd heeft. Hoewel de personages onderling veel verschillen – of misschien juist daardoor – zullen veel lezers zich waarschijnlijk in delen van hen kunnen herkennen. Vooral het dilemma van Yara of ze haar kind niet tekort doet door een betere baan te accepteren, zal bij veel werkende moeders herkenbaar zijn. Maud, die zichzelf en haar partner Rob maar blijft wijsmaken dat ze nog maar heel even hard moet werken en dat daarna – als ze eenmaal die promotie heeft – alles beter zal worden, moet bij zichzelf te rade gaan of ze echt haar relatie en haar geluk op het spel wil zetten voor die ogenschijnlijk glansrijke carrière.

De Stadstuin is een heerlijke feelgoodroman met een lach en een traan. Na de eerste bladzijde was ik verkocht en werd ik in het verhaal meegezogen. Het boek leest heerlijk weg, omdat Anne West de situaties natuurgetrouw en levendig neer weet te zetten en een zeer toegankelijke schrijfstijl heeft. Met name de dialogen zijn herkenbaar en het is West gelukt om alle vrouwen in deze roman hun eigen stem te geven.

Het verhaal is modern, origineel en is op zo’n manier neergezet dat je je als lezer midden in de stadstuin van de zussen waant en de aardbeien bijna kunt ruiken. Anne West heeft met De Stadstuin een sterk eerste deel van een trilogie neergezet, die schreeuwt om meer.

Recensie: De stadstuin – Anne West