Recensie: Het spel van licht en donker RECENSIE

Recensie: Het spel van licht en donker – Matthias Rozemond

In Het Spel van Licht en Donker neemt Matthias Rozemond de lezer mee terug in de tijd. De 17e eeuw. Rembrandts tijd. Rembrandt Harmenszoon van Rijn, de beroemde schilder die we allemaal kennen van De Nachtwacht en zijn zelfportretten, maar verder... Wie was Rembrandt nou eigenlijk? Hoe leefde hij, wat voelde hij, wie waren zijn vrienden, hoe was zijn jeugd? Dit zijn enkele vragen die in Rozemond’s roman centraal staan. Natuurlijk is het onmogelijk om precies te weten hoe Rembrandt in het leven stond, maar gelukkig zijn schrijvers ook vrij om hun fantasie te gebruiken, en het resultaat is een zeer onderhoudende en sfeervolle historische roman.

Het verhaal van Het Spel van Licht en Donkerdraait natuurlijk om Rembrandt, maar Rozemond heeft ook veel tijd gestoken in de uitwerking van de andere personages die een belangrijke rol spelen in het leven van de schilder. Jan Lievens, Rembrandts vriend/collega/concurrent, en Aris van Kindt, een straatjongen waar hij al sinds jongs af aan mee optrekt, zijn in al hun doen en laten minstens zo overtuigend neergezet als Rembrandt zelf, en dat maakt het boek extra overtuigend. Ook de titel van de roman is goed gekozen. Het boek draait namelijk voornamelijk om contrasten: licht en donker, maar ook rijk en arm, katholiek en protestant, eerlijkheid en corruptie. Rembrandt worstelt met het vinden van de balans, niet alleen in zijn werk, maar ook in zichzelf. Hij wordt gedwongen tot introspectie, maar daardoor wordt hij eigenlijk alleen maar onzekerder. Vaak twijfelt hij aan zijn eigen kunnen - hij heeft het gevoel dat hij zich qua talent niet aan Jan kan meten - en aan de manier waarop hij zich zou moeten profileren als schilder om serieus genomen te worden.

Het is mooi hoe Rozemond de kwetsbaarheid van de schilder laat zien; vaak vergeten we, wanneer we naar een zelfportret van Rembrandt kijken, dat hij ook een mens van vlees en bloed was, compleet met positieve en negatieve karaktereigenschappen. Of Rozemond het wat betreft Rembrandts persoonlijkheid het bij het juiste eind heeft zullen we nooit weten, maar eigenlijk doet dat er ook niet echt toe. Het Spel van Licht en Donker is hoe dan ook een sfeervol en boeiend boek, en het is overduidelijk dat Rozemond zich echt heeft verdiept in de historische achtergrond. 

Recensie: Het spel van licht en donker – Matthias Rozemond