Recensie: Lepelsnijder RECENSIE

Recensie: Lepelsnijder – Marjolijn Hof

Lepelsnijder vertelt het verhaal van Janis, die samen met Frid boven op een berg woont, ver van de bewoonde wereld. Janis kan uit hout de mooiste lepels snijden en hij versiert ze prachtig. Frid neemt de lepels mee als hij de berg afdaalt om ze te ruilen voor eten en andere voorraden. Maar Frid blijft dit keer zo lang weg dat Janis ongerust wordt. Als hij door al het eten heen is, heeft hij geen keus: hij moet Frid gaan zoeken. Samen met zijn hond Luki neemt hij het bergpaadje naar beneden. Het is een lange reis, waarbij hij in het bos moet overnachten. Janis ontmoet mensen, waar hij heel veel van leert, om uiteindelijk bij familie beneden in het dorp terecht te komen. Maar is alles daar wel wat het lijkt?

Marjolijn Hof is erin geslaagd met Lepelsnijder een spannend avonturenverhaal neer te zetten voor kinderen vanaf 10 jaar. Het verhaal speelt zich jaren geleden af, in de tijd dat er nog geen auto’s bestonden. Hof laat de lezer kennismaken met een tondeldoos, het bepakken van een ezel met spullen, een paard en wagen en stadsmuren. Een boek zonder de nieuwste hi-tech snufjes, maar met het ‘rauwe’ dagelijkse leven van jaren geleden. Marjolijn Hof geeft je een kijkje in het leven van de gegoede burgerij, maar zeker ook in het leven van de armen.

Naast dat het een historische jeugdroman is, is het ook een zoektocht. De zoektocht van Janis naar Frid. En tijdens deze zoektocht neemt Janis de lezer mee door bergen en dalen, langs bossen en boerderijen. Maar het is ook een zoektocht van Frid naar alles wat hij niet geleerd heeft, zoals gedragsregels en een uitbreiding van zijn woordenschat. Er blijkt een wereld te bestaan waarvan Janis het bestaan niet wist. Marjolijn Hof zet deze zoektocht op een subtiele, maar prachtige wijze weg in het boek. Zo maakt Janis op een gegeven moment kennis met het muziekinstrument pianoforte. ‘ “Piano,” zei Janis. “Forte.” Sommige nieuwe woorden waren fijn om te horen. Ze knaagden niet maar kriebelden zachtjes aan je oren. Dit waren de mooiste tot nu toe, mooier nog dan ‘boendermaker’.’

Op Frid na kende Janis helemaal niemand, toen hij in de bergen woonde. Hij hoefde dus ook maar weinig te praten. Ook wat Janis denkt, lees je niet in het boek. Hij is soms erg onbehouwen in zijn reacties, maar door zijn eerlijkheid krijg je als lezer sympathie voor Janis.

De titel van het boek Lepelsnijder verwijst naar Janis, die lepelsnijder is. Met gutsen en etsen maakt hij van hout hele mooie versierde lepels. Ieder hoofdstuk in het boek is versierd met een afdruk van zo’n lepel, geïllustreerd door Annette Fienieg. Mooi detail is dat als je naar de afbeeldingen kijkt, je soms nog de lijntjes om de afdruk heen ziet. Alsof Annette Fienieg ook gutsen en etsen heeft gebruikt om zo stempels te maken van de lepels.

Lepelsnijder eindigt met een nawoord van Marjolijn Hof. Hierin legt ze uit dat de basis van het boek ligt in het schilderij Teich im Riesengebirge, geschilderd door Ludwig Richter in 1839. Het is een olieverfschilderij van een somber meer in een onherbergzame steenvlakte. Een oude man, een jongetje en een hond lopen langs de oever. Zonder dat Marjolijn het wilde, begonnen haar hersens er een verhaal van te maken. En dat verhaal is het boek Lepelsnijder. Heel knap gedaan, want de beelden die het boek bladzijde voor bladzijde oproept, kloppen met het schilderij. Het boek is nergens voorspelbaar, maar je hebt ook geen overdaad aan fantasie nodig om dit verhaal tot leven te laten komen. Bladzijde voor bladzijde wordt er een stukje van het verhaal onthuld. Spannend tot de laatste bladzijde.

Een boek voor kinderen vanaf 10 jaar die van avontuur houden en een niet-alledaags verhaal willen lezen waar je ingezogen wordt.

Recensie: Lepelsnijder – Marjolijn Hof