Recensie: Ook bomen slapen RECENSIE

Recensie: Ook bomen slapen – Annemarie Peeters

Ook Bomen Slapen is het debuut van Annemarie Peeters. Zij is muzikant en dramaturg en dat is voelbaar is haar roman. Het verhaal wordt vertelt vanuit twee perspectieven. Ten eerste is daar Corneille, een dirigent. Hij schrijft dagelijks brieven aan zijn zoon met wie hij geen contact meer heeft. Aan de andere is daar Orfelia, een veelbelovend operazangeres die maar niet lijkt te kunnen doorbreken. Ogenschijnlijk hebben de twee niets met elkaar te maken, hun verhalen dansen op een verschillend tempo en hun levens lijken alleen door de muziek raakvlakken te hebben.  

Ook Bomen Slapen opent met de kennismaking met Corneille. Een dirigent die zijn zoon elke dag brieven schrijft. Hij bekend schuld, vertelt waar hij pijn van heeft in zijn leven en vlagen van zijn leven komen aan het licht. Een spannend begin, want waarom heeft de dirigent zijn zoon achter gelaten, wat is er gebeurt, waarom schrijft de zoon niet terug? Op antwoorden moet echter bijzonder lang worden gewacht. Bladzijde na bladzijde klaagt Corneille en verlangt hij naar zijn zoon. Door het gebrek aan context en een verhaal rondom dit gemis, wordt het perspectief van de dirigent al snel saai. Het is dramatisch, mooi melodieus neergeschreven, maar zonder de klanken nauwelijks interessant.

Het verhaal van Orfelia is veel sneller, spannender en boeiender. Deze veelbelovende operazangeres doet er alles aan om aan de top te komen. Haar wervelende karakter zet echter haar leven bijzonder op zijn kop. Ze is nooit talentvol genoeg en lijkt vooral goed te zijn in het maken van de verkeerde keuzes. Via flashbacks wordt subtiel de achtergrond van haar temparament toegelicht. Een operazangeres die nooit goed genoeg was voor haar ouders, en geen ruimte heeft om echt zichzelf te zijn. In een emotionele bui maakt ze het uit met haar partner en besluit ze op zoek te gaan naar nieuwe kansen in een andere stad. Hoewel ze een prachtig karakter is, blijft ze toch op afstand. Ze is mooi om te observeren van een afstand, maar het lukt ook haar niet de lezer echt te raken.  

Ook Bomen Slapen is een boek met een prachtig ritme. Het danst en beweegt. Tegelijkertijd worden er veel woorden gebruikt om weinig te zeggen. Het verhaal van Corneille gaat al snel vervelen, hij lijkt bladzijde na bladzijde hetzelfde te zeggen. Orfelia vertelt een veel spannender verhaal, maar ook haar karakter blijft op afstand. Nooit voelt de lezer echt wat zij voelt, waardoor het verhaal slechts vluchtige momenten boeit en spannend blijft.  

Recensie: Ook bomen slapen – Annemarie Peeters