Recensie: Aan de voet van de Langdon cliffs RECENSIE

Recensie: Aan de voet van de Langdon Cliffs - Rudi Hermans

Op nieuwsjaardag 2017 pleegt een getraumatiseerde ex-soldaat zelfmoord door van de Langdon Cliffs te springen. Tot ieders verbazing vindt de politie in de diepte niet één, maar drie lichamen. Helemaal vreemd wordt het als ook nog twee plastic zakjes gevonden worden met de gecremeerde resten van nog weer twee andere personen. In Aan de voet van de Langdon Cliffs reconstrueert Rudi Hermans het verhaal achter dit voorval, dat, hoe bizar het ook klinkt, niet verzonnen is. Een echt krantenbericht, dat begin 2017 in de Britse krant The Guardian stond, inspireerde Hermans tot het reconstrueren van het leven van de tweeling Bernie en Muriel.

Dat Bernie en Muriel hebben geen eenvoudig leven gehad hebben, wordt al snel duidelijk. Al meteen in het eerste hoofdstuk van Aan de voet van de Langdon Cliffs zet Hermans vraagtekens bij de wandeltocht die Bernie en Muriel ondernemen in de laatste dagen van 2016. Was het wel echt een vakantie, of waren ze met andere bedoelingen op de Langdon Cliffs? De achtergrond van het stellen van deze vraag wordt verder uitgewerkt in de beschrijving van hun leven. Een leven dat ze mede door hun fysieke handicap (de tweeling is nooit groter gegroeid dan 1.50m en Bernie lijdt aan reuma) in steeds grotere eenzaamheid met z’n tweeën doorbrengen.

Daarmee is Aan de voet van de Langdon Cliffs een zwaarmoedig boek. Het leven van Bernie en Muriel kent wel lichtpuntjes, maar verdriet overheerst. Nooit vonden ze een eigen levenspartner, ze missen hun overleden ouders (van wie ze de as overal mee naar toe nemen) en wonen in een kleine stacaravan onder de rook van een olieraffinaderij. Zelfs de wandeltochten waar ze op hun oude dag hun tijd aan besteden, worden overschaduwd door treurigheid, bijvoorbeeld: omdat ze geen geld hebben voor een wandeluitrusting, moeten ze hun auto verkopen, die ze vrij snel daarna meteen missen. En wat moeten ze met de fysieke spanning die na al die jaren samen optrekken tussen hen is gaan broeien?

Het is te prijzen dat Hermans oog heeft voor ieder klein detail. ‘Zijn’ Bernie en Muriel doen wel hun best iets van hun leven te maken. Dit maakt Aan de voet van de Langdon Cliffs naast zwaarmoedig ook een liefdevol monument voor twee mensen die anders misschien vergeten waren. Heel langzaam veroveren Bernie en Muriel een klein plekje in het hart van de lezer. Maar helaas werkt Hermans oog voor detail ook tegen hem. Hij dwaalt af met te uitgebreide beschrijvingen van feitelijkheden en wil te poëtisch zijn in lange zinnen van rustig een halve alinea. Aan de voet van de Langdon Cliffs blijft daarmee een afstandelijke beschrijving, die zal fascineren als je er de tijd voor neemt, maar niet zo aantrekkelijk is dat je er de tijd voor zou moeten nemen.

Recensie: Aan de voet van de Langdon Cliffs - Rudi Hermans