Recensie: Het uiterste der zee RECENSIE

Recensie: Het uiterste der zee – Pauline Broekema

In een schilderachtig stadje in Noord-Groningen wonen Meijer en Mies, die vlak voor de inval van de nazi’s zijn getrouwd. Hun huwelijk verbindt twee grote Joodse families uit de textiel- en de veehandel. Al snel krijgen Meijer en Mies een dochtertje, Sara, maar het jonge gezin wordt uit elkaar gerukt. Vader wordt weggevoerd, moeder en kind duiken gescheiden van elkaar onder in Friesland. Na de bevrijding worden Mies en Sara herenigd, maar blijkt het leven niet meer wat het beloofde te zijn.

Broekema laat van zichzelf horen middels Het uiterste der zee. Ze heeft het hartverscheurende liefdesverhaal van Meijer, Mies en Sara tentoongesteld. Broekema heeft hiervoor de juiste taal gebruikt. Haar zinnen staan op de juiste plaats en zijn van een prima formaat. De gemoedelijke schrijfstijl straalt kalmte uit, waardoor het tempo helaas soms wat te sloom is. Het tempo mocht op sommige plaatsen wat uitdagender.

Verder heeft Broekema zich voor Het uiterste der zee voldoende verdiept in de tijd waarin Meijer en Mies leefden. Het dankwoord staat vol met namen, stichtingen en organisaties die zijn geraadpleegd. Broekema heeft ook nazoekwerk gedaan over de omgeving, waardoor je als lezer daadwerkelijk het gevoel hebt dat je in Appingedam, of een van de andere locaties in het boek, rondloopt. Ook is er veel tijd gestoken in het verhaal zelf, en de personages ervan. Hoewel de personages echt hebben geleefd en Broekema ze heeft leren kennen via interviews en verhalen, heeft ze ze juist kunnen overzetten op papier. Het uiterste der zee is zelfs uitgerust met een heuse stamboom!

Daarnaast is het fijn dat Broekema het taalgebruik van de jaren ’40 eigen heeft gemaakt en daardoor uitstekend heeft kunnen toevoegen. Woorden die ze gebruikt zijn scheepsjagers, lappen (in plaats van stoffen), handkar en ’s Gravenhage. Dit zijn details die, als ze niet correct waren toegepast, Het uiterste der zee hadden verpest. Ook de manier waarop de personages elkaar aanspreken – voornamelijk met de achternaam – hoort bij het totaalplaatje.

De diepgaande foto op de voorkant van Het uiterste der zee laat een kind en een hondje op het strand zien. In de verte vaart een grote boot. De foto weergeeft dezelfde sfeer als de inhoud van het boek doet en lijkt goed te passen bij het thema van de jaren ’40. Echter, de voorkant is niet bijster origineel. Veel andere boeken die over de tijd van de wereldoorlogen gaan, hebben eenzelfde soort sepia foto. Sonny Boy van Annejet van der Zijl is hier een voorbeeld van, waarbij ook de zee en het strand centraal staan.

Kortom: Broekema heeft laten zien dat ze veel werk heeft verricht om Het uiterste der zee op papier te zetten. De informatie die ze heeft verzameld, heeft ze op de juiste manier toegepast. Als sommige details niet correct in het verhaal waren gevoegd, dan zou de kwaliteit van het boek niet zo hoog zijn. Hoewel de flap van Het uiterste der zee niet origineel is, is de inhoud van het boek wel de moeite waard.

Recensie: Het uiterste der zee – Pauline Broekema