Recensie: Jacht op de adelaars RECENSIE

Recensie: Jacht op de Adelaars – Ben Kane

Jacht op de Adelaars is het meeslepende vervolg op Krijgsbanier van de adelaars waarin rasverteller Ben Kane een vergeten stukje van de Romeinse geschiedenis op weergaloze wijze tot leven brengt.

In het eerste deel van de trilogie lazen we hoe de Germaan Arminius drie legioenen van het Romeinse leger in het Teutoburger woud in de pan hakte. In Jacht op de Adelaars is het intussen vijf jaar later. De Romeinen zinnen op wraak en willen de adelaars die ze kwijtspeelden heroveren. De keizer stuurt een groot leger naar Germanië om vergeldingsacties uit te voeren. De gedegradeerde, maar op wraak beluste centurio Tullus ziet hoe de onrust en onvrede in het Romeinse kamp groeit. Het leger slaat aan het muiten en kan maar ternauwernood opnieuw tot rust gebracht worden. De legionairs krijgen garanties op beterschap en zijn bereid om de strijd aan te gaan met de woeste Arminius, leider van de Cherusken. Ook deze kampt met problemen om de verschillende Germaanse stammen achter zich te scharen. Na enkele kleinere verliezen aan beide kanten, komt het uiteindelijk tot een grote confrontatie tussen beide legers. Door enkele verkeerde beslissingen zal dit keer Arminius het onderspit delven, maar de Romeinen vinden niet alle adelaars terug. De ultieme strijd zal volgen in het derde deel van de trilogie.

Opnieuw slaagt Ben Kane erin om een duidelijk en levendig beeld op te roepen van het dagelijkse leven in de Romeinse tijd. Hij werkt met heel veel details zonder dat het tempo er ook maar iets aan inboet. De schijnbare objectiviteit die hij ook in Jacht op de Adelaars weer aan de dag legt, laat de lezer zowel met Tullus als met Arminius meeleven, zodat het moeilijk is om een kant te kiezen. In dit tweede deel focust Kane ook meer op de interne problemen aan beide zijden. Dit geeft een inkijk op de spanningen en moeilijke levensomstandigheden waarmee zowel de Romeinen als de Germanen te kampen hadden. Kane zoomt eveneens meer in op de karaktertekening van enkele legionairs die een vooraanstaande rol krijgen in zijn verhaal. Daarbij schuwt hij het geweld en de soms vreselijke praktijken niet die gebruikt worden om het gelijk aan zijn kant te krijgen. De humor die hij er af en toe tussen gooit, doen de lezer wat ontdooien zonder dat de spanning verloren gaat. Aan het eind van de roman legt Ben Kane de hele achtergrond nog eens uit en er is ook een uitgebreide woordenlijst met Latijnse woorden en plaatsnamen zodat alles duidelijk wordt voor de lezer. 

Jacht op de Adelaars is een sterk staaltje van een historische roman die boeit van begin tot einde. De levensechte personages en de splijtende acties zijn nog dieper uitgewerkt dan in het eerste deel. Het is nu reikhalzend uitkijken naar het laatste deel van de trilogie.

Recensie: Jacht op de Adelaars – Ben Kane