Recensie: Het mooiste verhaal over mijn familie RECENSIE

Recensie: Het mooiste verhaal over mijn familie – Nelleke Zandwijk

In Het mooiste verhaal over mijn familie neemt het hoofdpersonage zowel zichzelf als haar eigengereide familie onder de loep. We maken kennis met haar tweelingzus, getrouwd met een man dewelke graag rondloopt in een soldatenuniform uit de Tweede Wereldoorlog en met hun zoon, die op zijn dertiende nog tussen zijn ouders slaapt. Met haar moeder die gelooft dat iedereen een klusjesman zou moeten hebben en haar vader, die door zijn afwezigheid, een steeds prominentere rol gaat spelen in het leven van zijn achtergebleven familieleden. Dat ze subjectief is, geeft de vertelster al mee in de proloog ‘Daarom spreek ik nooit de hele waarheid. Die kennen we. Er zijn zoveel waarheden. Meestal pik ik het beste, het mooiste eruit en dat vertel ik. Zo ben ik. Zo doe ik.’

Nelleke Zandwijk heeft ervoor gekozen om het boek Het mooiste verhaal over mijn familie te schrijven vanuit het naamloze ik-personage en schuwt hierbij het kleurrijk taalgebruik niet. Wanneer het hoofdpersonage samen met haar vriend Jack en zijn vierjarig dochtertje Ina naar het zwembad rijdt, vertelt ze dit zo geanimeerd dat je het gevoel hebt zelf ook in de Porsche 911 te zitten, ‘met je knieën tot in je strot, op de achterbank die geen achterbank is maar een smalle strook niemandsland’. De auteur houdt deze levendige schrijfwijze het hele verhaal aan waardoor je gemakkelijk wordt meegenomen doorheen de verschillende gebeurtenissen.

Verder wordt Het mooiste verhaal over mijn familie in anekdotische stijl vertelt, zonder een logische opbouw. Hierdoor heb je soms het gevoel dat de vertelster van de hak op de tak springt. Zo gaat ze van een alinea over torren en wormen ‘Een tor breek je. Een worm prak je. Een worm leeft verder als twee wormen als je hem doormidden knijpt.’ plots naar een brandoefening op het werk. Aanvankelijk geloof je nog dat de link tussen deze vertelsels duidelijk zal worden naarmate je verder leest doch blijkt dit niet het geval. Het boek lijkt eerder een weergave van hoe de gedachten van het hoofdpersonage of de auteur heen en weer springen waardoor je als lezer genoodzaakt bent haar te volgen. Deze specifieke schrijfstijl kan de ene bevallen maar zal voor een andere lezer vermoeiend zijn. Ook het feit dat er geen aanhalingstekens gebruikt worden bij de dialogen maakt het boek nogal zwaar.

Wel slaagt Nelleke Zandwijk erin om een aantal maatschappelijke thema’s op een luchtige wijze te verwerken in Het mooiste verhaal over mijn familie. Wanneer ze ons meeneemt naar ‘die godvergeten dag bij de Franse bakker’ en vervolgens beschrijft hoe mensen reageren op haar scheel oog ‘Ja, wat wilt u nou, mevrouw? U bestelt een croissant maar u kijkt naar de baguettes!’ betrap je je er als lezer op dat je even snel bij jezelf nadenkt over hoe je zelf reageert op iemand met een lichamelijke handicap. Zowel aan de hand van haar liefdesrelatie met Jack als door de relatie van haar eigen vader komt het thema van nieuw samengestelde gezinnen aan bod. Het naamloze hoofdpersonage heeft hier duidelijk een eigen kijk op: ‘Ondanks deze voorzorgsmaatregelen zijn er altijd mensen die denken dat ze een gezin zien zitten als ze bij ons naar binnen kijken. Terwijl ik in zo’n geval geen gezin zie, maar een gevangenis, een bolwerk waar je als buitenstaander niet bij hoort.’

Op voorwaarde dat je de typerende schrijfstijl van Nelleke Zandwijk kan appreciëren, zal je dit boek zeker de moeite waard vinden. 

Recensie: Het mooiste verhaal over mijn familie – Nelleke Zandwijk