Recensie: Kleine leugens RECENSIE

Recensie: Kleine Leugens – Isabel Ashdown

In 1986 verdween Juliet, de beste vriendin van Martha en Olivia. Hoewel er verdenkingen waren, is de misdaad nooit opgelost en werd het een cold case. De twee overgebleven meiden groeiden uit elkaar en hun vriendschap verwaterde. Achttien jaar later heeft Martha een geslaagde carrière in de televisiewereld. Haar team wil een nieuw televisieprogramma opzetten waarin oude vermissingen opnieuw onderzocht zullen worden. De eerste cold case die ze willen ontrafelen is die van haar jeugdvriendin Juliet. Martha duikt terug in het verleden en haar herinneringen en stuit hierdoor op sinistere factoren...

Met de proloog weet Isabel Ashdown een onheilspellende toon neer te zetten. Kleine Leugens start haar verhaal vanuit het perspectief van een jonge -en voor ons nog onbekende- moordenaar. In de proloog wordt er naar een akelige gebeurtenis uit het verleden teruggeblikt, waaruit meteen de psyche van het personage duidelijk wordt. Hierna lezen we afwisselend de vertelperspectieven van Martha en Casey. Vele momenten uit de geschiedenis van de meiden komen aan bod, waardoor er een goed beeld van ze gevormd kan worden.

Het plot is simpel, maar doordat Ashdown bij de basis blijft en Kleine Leugens nergens lastig maakt, vlot het boek erg gemakkelijk. De toegankelijke en plezierige schrijfstijl lokt een korte nacht en tevens een lange leesavond uit. De perspectiefwisselingen worden namelijk op de goede momenten ingezet, waardoor het boeiend blijft en je het boek eigenlijk niet weg wilt leggen totdat er een vraag is beantwoord. Maar voordat dat gebeurt, krijg je eerst meer vragen op je bord. Het verhaal is in vlagen behoorlijk voorspelbaar, maar toch zorgt de auteur ervoor dat bepaalde details niet aangereikt worden en hierdoor blijft er een mate van spanning hangen tot het epiloog begint. Geen zenuwslopende spanning, maar wel een tensie die onderhuids opborrelt.

De setting van het verhaal werkt mee om een mysterieus accent aan het verhaal te geven. De locaties zijn realistisch maar zorgen toch voor een onguur randje. Ze treden nergens op de voorgrond, maar zorgen net voor een mooiere afwerking.  Ook de personages zijn geloofwaardig. Het verleden heeft de meiden elk op hun manier getekend en door middel van terugblikken en het heropende onderzoek naar de verdwijning van Juliet komen we hier meer over te weten. Helaas zijn het vooral de meiden die de aandacht krijgen en vallen de overige personages wat naar de achtergrond. Soms lijken ze zelfs niet meer dan pionnen te zijn. De informatie die we nu over ze krijgen maakt ze sympathiek en eigenlijk verdienen deze interessante personages meer tekst dan dat ze nu hebben gekregen.  

Kleine Leugens is vermakelijk, maar weet zich nergens te onderscheiden van andere psychologische thrillers. Het verhaal wordt nergens exceptioneel en blijft hierdoor niet meer dan een leuke, maar middelmatige leeservaring.

Recensie: Kleine Leugens – Isabel Ashdown