Recensie: Ons leven in de bossen RECENSIE

Recensie: Ons Leven in de Bossen – Marie Darieussecq

Als je de nieuwe roman van Marie Darrieussecq, Ons Leven in de Bossen, in één woord zou moeten omschrijven, dan zou het ‘dystopie’ zijn, maar dan wél een met een hoopvol randje. In haar boek schetst de auteur een behoorlijk grimmig toekomstbeeld met redelijk wat lugubere elementen. De meerderheid van de mensen is overgeleverd aan de superrijken die zich de heerschappij hebben toegeëigend. Om dit te bereiken hebben ze gebruik gemaakt van allerlei hyper-moderne technologische middelen: robots zijn in Darieussecq’s wereld net zo normaal als stoplichten en tandenborstels. In ziekenhuizen zijn robot-artsen degenen – of de ‘dingen’ – die met de scepter zwaaien. Ook op biomedisch vlak is er behoorlijk wat veranderd. Klonen is de normaalste zaak van de wereld. Bijna alle mensen hebben er één. Deze klonen worden ‘helften’ genoemd, en hun voornaamste ‘doel’ is om biomedisch materiaal te leveren wanneer hun menselijke helft daar behoefte aan heeft. Een nieuwe long, een nieuw hoornvlies, you name it, het wordt zonder pardon ‘geoogst’ en de patiënt kan weer even vooruit.

De hoofdpersoon in Ons Leven in de Bossen, Viviane – niet haar echte naam – is een psychologe die is gespecialiseerd in traumaverwerking. Viviane is op de vlucht voor de maatschappij. Samen met een aantal anderen heeft ze zich verschanst in de bossen waar ze zich verschuilen voor de camera’s en de drones van de veiligheidstroepen. Viviane voelt dat haar einde nabij is, en wil om die reden een logboek bijhouden voor toekomstige generaties. Niet getypt als een online document, maar gewoon, handgeschreven op papier. Dit document is eigenlijk de roman. Een chaotisch en niet-chronologisch verhaal over een vrouw die in tijden van robots haar menselijkheid heeft weten te behouden.

Darrieussecq’s roman is zeker geen allemansvriend. De chaotische manier van schrijven is behoorlijk wennen, ook al is het een hele mooie manier om de nieuwe chaotische wereld en Viviane’s verwarde toestand uit te beelden. Verder is het zeker geen dystopie zoals we die kennen uit populaire young adult boeken als The Hunger Games. Ons Leven in de Bossen is geen spannend en meeslepend avontuur, maar vooral een ode aan de menselijkheid. Viviane is nog steeds in staat om liefde te voelen, niet alleen voor andere mensen, maar ook voor Marie, haar ‘helft’. Ook al vindt Viviane haar kloon op sommige momenten behoorlijk irritant en kinderlijk, het feit dat ze een koosnaampje – ‘tutje’ – voor haar heeft, getuigt toch van een soort genegenheid naar haar toe. Wanneer ze samen in het kamp in de bossen zitten, stelt ze zich ontzettend beschermend op naar Marie. In tegenstelling tot een paar anderen in de groep, vindt Viviane het idee om klonen te gebruiken als makkelijke orgaandonoren ronduit verwerpelijk. Ze ziet Marie misschien niet als een volledig persoon, maar toch is het duidelijk dat ze om haar geeft en voor haar wil zorgen.

Liefde in tijden van robots, het kan. En met dat sprankje hoop laat Darrieussecq haar lezer een beetje overdonderd achter. 

Recensie: Ons Leven in de Bossen – Marie Darieussecq