Recensie: Alleen in Iran RECENSIE

Recensie: Alleen in Iran – Kristina Paltén

Een fysieke uitdaging - 1840 kilometer in temperaturen die variëren van het vriespunt tot 45 graden - doorheen een onbekend land. Met een vreemde cultuur, een andere taal, een streng regime… In Alleen in Iran maken we kennis met Kristina Paltén, schrijfster en ultraloper. Hardlopen is het puzzelstukje waarmee ze haar leven weer bij elkaar kreeg, maar ze wil meer. Haar nieuwe doel wordt een tocht dwars door Iran. In Alleen in Iran lezen wij hoe deze tocht is verlopen.

Alleen in Iran van Kristina Paltén is meer dan een reisverslag. Het boek start op dag 18, Ardabil-Astara, 85 km. Deze proloog, 12 pagina’s lang, leest als een thriller en eindigt met de woorden ‘Het is mijn angst en mijn moed’. Deze woorden blijken een rode draad doorheen het hele verhaal.

Na de inleiding worden we meegenomen naar de voorbereiding op de tocht. De auteur geeft ons een inkijk in haar leven en haar motivatie om op haar eenendertigste te beginnen met lopen.  Ze beschrijft op een eerlijke, vlotte manier hoe haar relatie stuk liep en ze haar kinderwens moest opgeven. Als lezer voel je hoe belangrijk en zelfs onmisbaar het ultralopen is in het leven van de auteur. Je merkt dat kunnen hardlopen onlosmakelijk verbonden is aan haar geluk en gezondheid. Iedere lezer die graag loopt, zal zichzelf hierin herkennen.

De tocht doorheen Iran zelf wordt verteld aan de hand van een dagboek. Een leuk detail hierbij is dat er bij de start van elk nieuw hoofdstuk wordt vermeld over welke dagen het gaat, tussen welke steden de auteur loopt en hoeveel kilometers ze die dag(en) moet rennen.  De auteur vertelt zowel over het lopen zelf (“Ik heb schaafwonden, ik moet mijn benen insmeren”) als over de ontmoetingen die ze had tijdens de reis.

Als Westerse vrouw, alleen, 1840 kilometer lopen in Iran is geen evidente keuze. De auteur is zich hiervan bewust en geeft ons een inkijk in de angsten die zij ervaart voorafgaand en tijdens de looptocht. Op nummer 1 staat bijvoorbeeld ‘Overvallen/verkracht worden in de tent’ en op nummer 19 ‘Ik lijd honger’. Dit is een leuke tip voor lezers die zelf bepaalde angsten ervaren: schrijf deze angsten neer, schrijf de ernst van je angst erbij (gaande van 0 tot 100%) en je plan van aanpak. Door dit te doen veranderden de angsten van de auteur van een diffuse, grijze klomp angst in haar hoofd naar duidelijk afgebakende angsten.

Het boeiend geschreven verhaal voert ons langs allerlei dorpjes, afgelegen natuur en drukke snelwegen in een Iran waar het verkeer het gevaarlijkste aspect blijkt. Centraal staat de hartelijke ontvangst van de Iraniër. Kristina krijgt bij quasi elke ontmoeting eten en drinken, gaande van een warme maaltijd tot een zak pistachenoten. Ze ontvangt zodanig veel cadeaus van de lokale bevolking dat de kinderbuggy waarmee ze loopt, Baby Blue, verdubbelt in gewicht. ’s Nachts wordt ze als gast verwelkomd in de Iraanse huizen en maakt ze kennis met de tradities van deze cultuur.

Het mooie, inspirerende verslag van een Westerse sporter Alleen in Iran laat je achter met een warm gevoel. Een echte aanrader!

Recensie: Alleen in Iran – Kristina Paltén