Recensie: Het kind met de Japanse ogen RECENSIE

Recensie: Het Kind Met De Japanse Ogen – Reggie Baay

Zoals staat beschreven op de kaft: ‘’Over mensen op drift die na de Tweede Wereldoorlog in Azië en de onafhankelijkheidsoorlog in Indonesië een derde oorlog wacht in Nederland: die tegen de herinnering. Pijnlijk goed. Baay op z’n best.’’ Een citaat van Adriaan van Dis. En geef hem eens ongelijk.

Alleen al de cover van dit boek intrigeert. Een klein jongetje dat net niet in de camera kijkt. Je bent meteen nieuwsgierig naar zijn verhaal.

We begeven ons in Nederlands-Indië, 1939. Het Kind Met De Japanse Ogen is een boek over een jonge man die in het Japanse krijgsgevangenschap terecht komt. Daar wordt hij gedwongen handarbeid te verrichten aan de Birma-Siamspoorlijn. Ongeveer drie jaar nadat hij is bevrijd, wordt hij al de volgende oorlog ingestuurd. In zijn geboorteland Indonesië is een onafhankelijkheidsoorlog uitgebroken. Uiteindelijk vlucht hij naar Nederland met zijn gezin. Maar daar is de innerlijke oorlog nog niet voorbij. Hij worstelt met nare herinneringen en trauma’s.

Het Kind Met De Japanse Ogen is een roman geschreven in documentaire vorm. Dat is een vertelvorm waar je als lezer misschien even aan moet wennen. Vanaf de eerste pagina word je al meteen het verhaal ingezogen. Een verhaal vol verdriet en pijn. Baay beschikt over de bewonderenswaardige kwaliteit om beelden op een levensechte manier over te brengen via woorden. Hierdoor komt het verhaal echt binnen bij de lezer. De gruwel waar je over leest, doet je bedenken hoe jij hier mee om zou gaan in die situatie. Achter de woorden van Baay ligt een ongrijpbare woede en onmacht. Hij weet het verhaal ook minder zwaar te maken, door de herinneringen van zijn vader af te wisselen met zijn eigen ideeën en opvattingen.

Buiten het staaltje literaire kracht die Baay met dit boek vertoont, is het ook een educatief verhaal. Dat zijn alleen al puur alle historische feiten. Maar Het Kind Met De Japanse Ogen laat ook de andere kant van de oorlog zien, de kant van de mens. Een kant die zeker bijdraagt aan het educatieve aspect.

Toch komt er ook liefde in Het Kind Met De Japanse Ogen naar voren. De liefde die Baay heeft voor zijn vader, schemert af en toe door het donkere blad heen. Hij neemt de lezer mee terug in de tijd en beschrijft de oorlog zoals zijn vader die heeft beleefd; hoe hij vocht tegen zijn eigen landgenoten. Ondanks alle nare herinneringen die zijn vader met zich meedroeg, wist hij het toch te ‘overleven’. Het is mooi om te zien dat hoe zwaar de mens het ook heeft, hij/zij altijd blijft zoeken naar het licht aan het einde van de tunnel. Een soort overlevingsinstinct.

Recensie: Het Kind Met De Japanse Ogen – Reggie Baay