Recensie: Je weet dat je dit wil  RECENSIE

Recensie: Je weet dat je dit wil – Kristen Roupenian

Je Weet Dat Je Dit Wil is een boek vol bizarre, herkenbare, grappige en gruwelijke verhalen over machtsverhoudingen. In eerste instantie denk je als lezer dat het over de liefde en al haar valkuilen gaat, maar na een paar verhalen begin je te vermoeden dat er een heel andere rode draad door de verhalen loopt. En merk je dat je steeds nieuwsgieriger raakt naar of dat vermoeden klopt.

Kristen Roupenian is een Amerikaanse auteur die bekend is geworden met een verhaal dat zij instuurde naar het tijdschrift The New Yorker: Catperson. Dit verhaal werd zo vaak gelezen dat Kristen Roupenian van de ene op de andere dag naam maakte als auteur. En nu is hier haar verhalenbundel Je Weet Dat Je Dit Wil, waar ook Catperson (hier vertaald als Kattenmens) in op is genomen. Ze heeft een bedrieglijk luchtige manier van schrijven en neemt je vanaf de start van elk verhaal nietsvermoedend mee in de  belevingswereld van de hoofdpersoon. Omdat ze haarscherp en op realistische wijze gevoelens kan beschrijven, ontstaat er herkenning en voel je je al snel betrokken bij de verteller van het verhaal. Maar ergens, soms al vanaf het begin of soms pas midden in het verhaal, ontstaat er verwarring en bemerk je bij jezelf dat de hoofdpersoon een kant opgaat die je helemaal niet meer herkent. En eigenlijk niet wil kennen.

De verhalen laten zien wat er gebeurt als iemand de grens opzoekt. Iedereen fantaseert wel eens hoe dat eruit zou zien en sommigen proberen het uit in de praktijk. Wat de hoofdpersonen in Je Weet Dat Je Dit Wil doen is niet alleen uitvinden waar hun eigen grens ligt, maar ook de grens van de ander opzoeken en daar ver overheen gaan. In eerste instantie gebeurt dit met de nodige terughoudendheid en schaamte maar vervolgens, als ze merken dat het ook spannend en opwindend aanvoelt, met een gevaarlijk en afschrikwekkend enthousiasme. En, misschien om te voorkomen dat de lezer afhaakt, beschrijft de auteur dit met enorm veel droge humor.

Uit het verhaal Bijtertje komt dit hilarische stukje: “Ellie was een bijtertje. Op de peuterschool beet ze andere kindjes, ze beet haar neefjes en nichtjes, haar moeder. Toen ze vier jaar was, ging ze twee keer per week naar een speciale arts om te werken aan haar bijtgedrag. Bij de dokter maakte Ellie twee poppen die elkaar beten, en daarna moesten de poppen praten over het bijten en wat ze erbij voelden. (‘Auw’, zei de ene pop. ‘Sorry’, zei de andere pop. ‘Ik vind dat niet leuk”, zei de ene. “Ik vind het heel leuk’, zei de andere. ‘Maar…toch sorry.’).”

Een ander verhaal, De Spiegel, De Emmer En Het Oude Dijbeen, is een sprookje wat zoet en onschuldig begint, maar uiteindelijk ook gruwelijk eindigt als gevolg van extreme emoties en het doorgaan met destructief gedrag omdat het iets bij de hoofdpersoon oproept wat qua euforisch gevoel boven het normale uitstijgt.

Ik heb genoten van de creatieve, speelse manier waarop de verhalen aan elkaar gelinkt en toch totaal verschillend zijn. Alle gevoelens die je in relatie tot anderen tegenkomt in het leven, worden hier uitvergroot en uit elkaar getrokken tot het een grote warboel is geworden. Het valt op dat één emotie minimaal aan bod komt en dat is spijt. Misschien dat de auteur dit tot thema kan maken van haar volgende verhalenbundel? Je Weet Dat Je Dit Wil krijgt van mij vijf dik verdiende hartjes.

Recensie: Je weet dat je dit wil – Kristen Roupenian