Recensie: Turbulentie RECENSIE

Recensie: Turbulentie – David Szalay

In Turbulentie van David Szalay volgen we momentopnames uit de levens van verschillende personages uit culturen van over de hele wereld. Ieder verhaal wordt opgevolgd door een moment uit het leven van een personage uit het voorgaande verhaal. Ieder verhaal gaat over het maken van een reis, een reis om ouders, kinderen, broers of zussen, maar ook geliefden of niemand in het bijzonder op te zoeken.

De personages uit Turbulentie zijn zeer verschillend en toch op een bepaalde manier precies hetzelfde. Szalay vertelt een verhaal, telkens vanuit een ander personage, zonder dat hij dit personage enigerlei specificeert. Dat maakt dat je de letterlijke woorden over de cultuur, afkomst en emoties van het personage leest, maar het werkelijke gevoel blijft weg, het komt niet tot leven. Het verhaal blijft erg oppervlakkig en het is een lastige opgave je als lezer in te leven in de personages.

In ieder nieuw hoofdstuk van Turbulentie laat Szalay het verhaal verspringen naar het leven van een in het voorgaande hoofdstuk genoemde bijpersonage. Dit bijpersonage verandert nu naar hoofdpersonage en vertrekt op zijn of haar eigen reis. Vaak neemt deze reis de lezer mee naar een ander land waar de gebruiken anders zijn dan in het voorgaande verhaal. Maar Szalay gaat daar niet erg uitgebreid op in, wat jammer is, want daardoor blijft de lezer die minder bekend is met deze landen of gebruiken in het duister tasten van wat er nu werkelijk speelt. De mogelijkheid bestaat dat de lezer misschien niet eens begrijpt waaróm een situatie is zoals hij is. Want daar wordt niet verder op ingegaan. 

De schrijfstijl van Szalay in Turbulentie wekt ook niet bepaald een prettig gevoel op bij de lezer. De weinige details geven de lezer een gehaast gevoel, alsof Szalay zoveel mogelijk informatie heeft moeten verwerken in een opgelegd aantal bladzijden. Het gebrek aan informatie zorgt ook weer voor het niet tot leven komen van het verhaal. 

De slecht uitgewerkte personages in combinatie met de gehaaste, ongedetailleerde schrijfstijl brengen de conclusie dat Turbulentie een boek is dat je eenmalig leest en dat daarna op een plank ergens bovenin de boekenkast verdwijnt om er nooit meer uit te komen. In de herinnering van de lezer gebeurt waarschijnlijk hetzelfde. Over een week, of zelfs een paar dagen, denkt de lezer niet meer terug aan dit boek. Na het omslaan van de laatste bladzijde vraag je je af: wat heb ik nu eigenlijk gelezen? Het blijft niet plakken.

Recensie: Turbulentie – David Szalay