Recensie: The Aftermath RECENSIE

Recensie: The Aftermath – Rhidian Brook

Het is september 1946 en Duitsland is totaal verwoest en aangewezen als de grote verliezer én schuldige van de Tweede Wereldoorlog. Kolonel Lewis Morgan krijgt de taak aangewezen om de wederopbouw van het Britse district Hamburg in goede banen te leiden. Hij ziet het goede in de mens en zet alles op alles om de grote problemen als huisvesting, honger en werkgelegenheid op te lossen. Hij wordt echter van alle kanten tegengewerkt en als zijn thuisfront hem dan ook nog eens in de steek laat, lijkt het geen verhaal met een happy ending voor Lewis. 

Rhidian Brook heeft met The Aftermath, de vertaalde titel is Het huis in Kreis Pinneberg, een bijzondere setting gekozen voor zijn verhaal. Namelijk de periode direct na de Tweede Wereldoorlog, een stukje van de geschiedenis dat vaak overgeslagen wordt. Duitsland wordt op dit moment gekenmerkt door een vierdeling. The Aftermath speelt zich af in het Britse district. Het is een periode van haat, vergane glorie, angst en wederopbouw.

De roman geeft goed weer hoe zwaar de nasleep van de oorlog is. Daarbij maakt Brook gebruik van de uiteenlopende karakters van de personages. Zo heb je de vergevingsgezinde, ambitieuze Lewis die er alles aan doet om zijn stukje Duitsland weer op te bouwen. Maar ook zijn vrouw, Rachael die het doordrongen is van haat vanwege het verlies van haar oudste zoon. Op deze manier wordt het contrast tussen de Britten en Duitsers extra versterkt.

Ook de kinderen hebben hun rol in het verhaal. Een groot deel van het verhaal gaat over de weeskinderen op straat, die verhongerd en verbitterd zijn en alles stelen wat los en vast zit om in het zwarte circuit te verhandelen. Terwijl zij een relatief grote rol hebben, wordt de rol van de kinderen in huize Morgan en Lubert een beetje verdrongen. Frieda wordt weggezet als de lastige tiener die haar moeder heeft verloren en Edmund als de onnozele dertienjarige die nog steeds hele dagen met speelgoedauto’s en poppenhuizen speelt. Dit wringt echter een beetje. Want ondanks dat Edmund vergeten wordt door zijn ouders, komt zijn leeftijd niet overeen met zijn gedrag enerzijds of zijn doordachte uitspraken anderzijds.

The Aftermath is een neutrale roman. Het boek is niet heel goed en aangrijpend, maar ook zeker niet slecht. Het verhaal, de thema’s die worden aangehaald en de setting hadden samen de basis kunnen zijn voor een ontroerende roman. Nu is het verhaal van de The Aftermath soms een beetje langdradig van stof. Het taalgebruik is simplistisch en doelmatig. Het dekt dus precies wat er gezegd moet worden, maar het geeft geen extra diepgang of uitleg aan het verhaal. 

Je mist als lezer dan ook de karakterontwikkeling van de personages. Mede hierdoor bouw je ook geen band op met de personages. Veel personages passeren de revue en deze verdwijnen soms ook weer, zonder bij ze stil te staan, terwijl er met sommigen wel degelijk een band werd opgebouwd. Hierdoor leest het verhaal niet vloeiend, maar een beetje met horten en stoten. Zo wordt er tussen neus en lippen door vermeld dat de tolk, waar Lewis zo gesteld op was, opeens weg is. Terwijl zij de eerste persoon in het verhaal is die de problemen van Lewis doorziet en ze een eyeopener voor hem is om zijn gedrag te veranderen en weer lief te hebben. 

Al met al is The Aftermath een bijzonder boek dat een stuk van de geschiedenis aanhaalt die zeker niet vergeten mag worden. Rhidian Brook heeft misschien wel niet alles uit de roman gehaald wat mogelijk was, toch is het boek intrigerend. Het is een roman die zeker niet mag ontbreken in de collectie van een fanaat van de Tweede Wereldoorlog. En voor iedereen die niet genoeg kan krijgen van het verhaal, is The Aftermath ook verfilmd.

Recensie: The Aftermath – Rhidian Brook