Recensie: Een ladder naar de hemel RECENSIE

Recensie: Een ladder naar de hemel – John Boyne

Maurice Swift is de nachtmerrie van iedere (beginnende) auteur. Hij is knap, sociaal, doet het goed op literaire festivals en heeft een talent voor schrijven. Wat hij niet heeft is het talent om een eigen verhaal te vertellen. Hij is niet zo interessant, al zegt hij het zelf, en daarom maakt hij de verhalen van een ander eigen. Literaire diefstal of kunst? Het is maar net hoe je er tegenaan kijkt. Swift heeft daar zo zijn eigen mening over, maar niet iedereen deelt die opinie. Met alle gevolgen van dien.

John Boyne is een meesterschrijver. Zijn stijl is toegankelijk en poëtisch tegelijk waardoor je moeiteloos het verhaal wordt ingezogen. Het gevaar wat hierin schuilt is dat het verhaal an sich naar de achtergrond wordt gedreven. Hoewel Een ladder naar de hemel met recht een ingenieuze roman genoemd mag worden, lijkt er toch iets te missen aan het verhaal. Hier en daar voelen verhaallijnen als losse lijntjes en is het niet helemaal duidelijk wat de auteur zijn intenties waren. 

Een ladder naar de hemel is ingedeeld in drie delen waartussen ook nog twee intermezzo’s zijn geplaatst. Dit geeft lucht in een roman en tegelijkertijd zie je door middel van verschillende situaties hoe de hoofdpersoon in elkaar zit. Het laatste deel is vanuit Swift en daarmee krijgen we gelijk een kijkje in het hoofd van het hoofdpersonage. 

John Boyne weet heel goed zijn personages neer te zetten. Vooral in de eerste twee delen weet hij met een paar zinnen een heel karakter te laten zien en windt hij er, zeker om de rauwe kanten van een persoon, geen doekjes om. Dat doet Maurice Swift alleen maar goed, want al vrij snel weet je dat dit geen leuk personage is. Het nadeel, en dat komt ook al een beetje door de flaptekst, is dat Maurice al snel in zijn hoedanigheid wordt onthuld. Daardoor zijn zijn acties niet meer verrassend en is ieder deel enkel nog een stap hoger op die ladder van ambitie waaruit blijkt dat Maurice echt bereid is om tot het uiterste te gaan. Hier had ik toch wat meer van verwacht. Ook omdat er her en der wat balletjes worden opgeworpen die niet worden opgevangen. Aan de andere kant kan dit ook een bewust spel zijn naar de lezer toe.

Een ladder naar de hemel heeft een fascinerend uitgangspunt en zou voor veel beginnende auteurs de reden zijn om niet zomaar werk op te sturen naar een uitgever of het online te plaatsen om voor anderen te lezen. Ook neemt Boyne, die zelf natuurlijk al wat jaartjes meedraait in schrijversland, het hele reilen en zeilen van de literaire wereld op de hak. Vooral de honger naar erkenning en hoe auteurs elkaar het licht in de ogen niet gunnen is heel herkenbaar. Daar had wat mij betreft John Boyne nog iets meer mee mogen doen, nu is het er wel, maar de vinger wordt net niet op de zere plek gelegd waarmee het geweten van de lezer wordt aangesproken. In hoeverre zijn we allemaal niet bereidt om onze ambitie te voeden ten koste van een ander?

John Boyne is met recht een van de betere auteurs van deze tijd en met Een ladder naar de hemel zet hij een satirisch en tegelijkertijd schrijnend beeld neer van een man die alles wil hebben. Helaas mist er toch iets om Maurice Swift echt onsterfelijk te maken.

Recensie: Een ladder naar de hemel – John Boyne