Recensie: Lanny RECENSIE

Recensie: Lanny – Max Porter

Dode Papa Scheurwortel bekijkt het dorp waar Lanny met zijn ouders is komen wonen al eeuwen. Hij is de lucht en de aarde, de planten en de dieren in het bos. Hij is ouder dan het leven en eens in de honderd jaar kan hij het niet weerstaan om een drama te creëren. Aangezien hij zich aangetrokken voelt tot Lanny, is het niet moeilijk om te voorspellen dat het drama zich rond deze bijzondere jongen zal afspelen.

De stijl van Max Porter is moeilijk in woorden uit te drukken. De overzichtelijke zinnen uit het eerste deel bouwen een verhaal op dat makkelijkst leest, maar toch alles behalve eenvoudig is. In het tweede deel worden hele alinea’s geschreven zonder dat er een punt gezet wordt en dat maakt het beeld verwarrend. Die verwarring is natuurlijk het overheersende gevoel. De paniek en de hulpeloosheid wordt op die manier wel goed overgebracht op de lezer. Het derde deel voelt weer een stuk rustiger dan het voorgaande deel, maar toch is dit qua inhoud het meest fantasierijke deel.

Porter maakt in Lanny gebruik van een onvatbaar personage in de vorm van Dode Papa Scheurwortel en dat zorgt voor een element waarbij je je als lezer afvraagt waar het symbool voor staat. Als je daar dieper op doorgaat dan kom je uit bij een entiteit als God. Porter stelt daarmee de vraag of we al sinds het begin der tijden worden geobserveerd en als de verveling toeslaat bij deze observator, hij dan ingrijpt en de boel een beetje opschudt om zijn eigen verveling tegen te gaan?

Dode Papa Scheurwortel bekijkt het hele dorp niet alleen, hij hoort ook alles. Vooral dat laatste drukt Porter op een bijzondere wijze uit. De flarden van conversaties worden kriskras op de pagina’s weergegeven die verteld worden vanuit het oogpunt van Scheurwortel. Je hebt de neiging om al die zinnen te gaan lezen en te raden uit welke dorpsmond ze zijn gekomen. Een onbegonnen zaak, maar het prikkelt de zintuigen én de nieuwsgierigheid wel!

Hoe groot het aandeel van Scheurwortel ook is, het blijft toch het fantasierijke jongetje Lanny dat de spil is van het verhaal. Ook Lanny is moeilijk te omschrijven en dat komt doordat hij een bepaald gevoel oproept. Vertedering en verwondering, maar ook een hint vervreemding. Lanny lijkt een ongrijpbare ziel en je weet als lezer ook helemaal niet wat er in hem omgaat omdat hij nooit zelf aan het woord is. Hij wordt beschreven door anderen en deze hebben allemaal een andere kijk op hem, maar of dat nu de exacte waarheid is? Daar moet je als lezer toch zelf een mening over vormen.

Lanny is een boek dat je uit balans brengt. Dit komt door de aanwezigheid van Dode papa Scheurwortel, door het gebruik van taal op verschillende manieren om de limieten van het verhaal op te zoeken en door de schrijnende realistische ondertoon in het verhaal. Na het lezen wil je nadenken over de inhoud, maar hoe meer je nadenkt hoe verwarrender het eigenlijk wordt. Laat het over je heen komen, probeer er van te genieten en als er ooit een kans komt om de auteur een paar vragen te stellen, dan is daar meer dan genoeg inspiratie voor te vinden! Lanny blijft aan je kleven, misschien wel levenslang.

Recensie: Lanny – Max Porter