Recensie: Kaf RECENSIE

Recensie: Kaf – Joep Stapel

‘De zomer laait, ik ben een oude man, ouder dan jij denkt, en ik ben op weg naar jou. Ik loop door jouw straten. Jij weet nog van niks, jij zit nietsvermoedend met een boek onder de boom, aan een tijdig glas wijn, beoefent yoga, tuiniert, schilt een appel, weet ik het, misschien doe je wel een dutje. En ik nader. Maar ik maak me geen illusies. Het andere leven is een verzinsel van filosofen en theologen, types met te veel talg en speeksel, met klamme handen en weinig eelt, weinig kleur. Zul je me herkennen? Zul je me binnenlaten? Ik heb wachtwoorden die ik in je oor kan fluisteren, als je me even de tijd geeft om op adem te komen, een glas in te schenken.’

Kaf gaat over de tweeëndertig jarige Kaf. Hij is leraar Engels en staat op het punt te gaan trouwen met zijn verloofde Gabi. Zij is al in Toscane, bij haar familie en ernstig zieke vader, waar ze gaan trouwen. Samen met zijn beste vriend Erik, maakt Kaf, die bang is om te vliegen, een roadtrip naar Gabi’s familiehuis. Maar hoe dichter Kaf bij hun trouwlocatie komt, hoe meer de twijfels toeslaan en hij begint te piekeren of dit nu wel echt is wat hij met zijn leven wil.

Kaf is het debuut van Joep Stapel. Het is een bijzonder en ongewoon boek door de aparte en beeldende schrijfstijl, die bijna poëtisch te noemen is. Dat geeft het boek originaliteit mee, al zal niet iedereen de schrijfstijl op prijs kunnen stellen. Maar als je van deze manier van vertellen houdt, dan zul je de keuzes die Joep Stapel bij het schrijven van dit boek heeft gemaakt absoluut kunnen waarderen.

Kaf is soms wel wat verwarrend, doordat er gewisseld wordt tussen heden, verleden en toekomst, maar ook in vertelstijl. Zo is het merendeel van het boek in meervoudig perspectief geschreven, namelijk vanuit het perspectief van Kaf en Gabi. Je leest over Gabi’s twijfel en Kafs innerlijke zoektocht en de gebeurtenissen uit zijn verleden die hem nu beïnvloeden. Vooral zijn opa speelt hierin een grote rol. Maar andere stukjes, zoals het bovenstaande fragment, zijn in de ik-vorm geschreven. Deze wisselende manier van vertellen past echter wel goed bij de poëtische schrijfstijl en bovendien staat alles met elkaar in verbinding, waardoor je nieuwsgierig verder blijft lezen en een steeds completer beeld van de drijfveren van de hoofdpersonen krijgt.

Joep Stapel heeft met Kaf een intrigerend boek geschreven, dat door de korte hoofdstukken ook nog eens vlot wegleest. Ik vond het persoonlijk wel een beetje moeilijk om me in te leven in hoofdpersoon Kaf, omdat ik zijn keuzes niet altijd snapte. Maar zijn zoektocht wordt wel op een erg mooie manier neergezet en bovendien passen zijn karakter en de keuzes die hij maakt goed bij de rest van het boek. Dat komt omdat deze hem op de innerlijke zoektocht leiden die nodig is voor het plot.

Mijn conclusie: Kaf is een bijzonder en apart boek. Als je een poëtische schrijfstijl niet op prijs kan stellen, dan is dit niet het boek voor jou. Dit boek valt meer onder de categorie art, dan onder de categorie standaard roman. Maar als je van deze vorm van vertellen houdt, dan is dit boek een must-read.

Recensie: Kaf – Joep Stapel