Recensie: Middaguur RECENSIE

Recensie: Middaguur – Dörte Hansen

In het Noord Duitse dorp Brinkebüll wonen kroegeigenaren Sönke en Ella Feddersen met hun ‘zeven maanden’ kind, dochter Marret. Marret, een van de dorpsgekken, maakt van hen grootouders van een bastaardzoon wanneer ze nog maar zeventien is. Bijna vijftig jaar later is Professor Ingwer Feddersen toe aan een sabbatical en verlaat de universiteit om voor zijn grootouders en café Feddersen te zorgen. Al luisterend naar Neil Young rijdt hij de verandering tegemoet.

Middaguur neemt je mee uit wandelen door het dorp Brinkebüll, waar na het verkavelen (het herindelen van land waarbij inwoners voornamelijk hun grond moeten afstaan) het einde van de wereld steeds dichterbij lijkt te komen. Nostalgie verandert in melancholie. Afwisselend tussen het heden en verleden krijg je een kijkje in de Brinkebüllse levens van Sönke en Ella die opnieuw ouders worden. En wanneer ze al dementerend en steunend op rollators het café proberen te runnen. Het middaguur keert hierbij steeds symbolisch terug en lijkt als enige onveranderd.

De worsteling met verandering staat centraal. Je gaat mee met Ingwer die verandering wil maar ook te laf is voor verandering en met deze opgekropte emoties en schuldgevoelens terug gaat naar zijn grootouders. Zijn grootvader die zijn hele leven lang zichzelf met koud water heeft gewassen, maar door zijn oude en pijnlijke lijf ineens onder een warme douche wordt gezet. Ook lees je hoe het hele dorp omgaat met het overlijden van een engelachtig kind of met mensen die geen gedag meer zeggen op straat.

Dörte Hansen schrijft met Middaguur een hommage aan het dorpse leven. Het boek bevat excentrieke personages die allemaal een rol hebben binnen het dorp maar ook in het verhaal. Als lezer kun je niet anders dan deze mensen liefhebben. Met hoofdstuk ‘Achy Breaky Heart’ over Heiko Ketelsen die met zijn line-dance groep de Brinkebüll Buffalo’s wekelijks samenkomt in café Feddersen als mijn persoonlijke favoriet. In dit hoofdstuk komen de sfeer en de stijl van het boek samen.

De uitgebreide beschrijvingen van personages maken het verhaal filmisch. In de stijl van Lars von Trier’s Dogville of Jocelyn Moorhouse's The Dressmaker zou Middaguur tot zijn recht komen. Althans dat is hoe ik Middaguur voor mijn ogen heb afgespeeld. Vanwege de gedetailleerde omschrijvingen is het geen echte ‘pageturner’. Wel zorgen de details voor een bepaalde theatraliteit, dit moet je smaak zijn anders kan ik me voorstellen dat je er moeilijk doorheen komt. Om deze redenen geef ik dit boek vier hartjes. Een boek dat je tegen je aandrukt als knuffel na het omslaan van de laatste pagina.

Recensie: Middaguur – Dörte Hansen