Recensie: De lavendeltuin RECENSIE

Recensie: De lavendeltuin – Lucinda Riley

Als Emilie’s moeder overlijdt, stort de jonge vrouw compleet in. Haar vader is al een aantal jaar dood en ze moet daadwerkelijk op eigen benen staan. Ze is altijd erg op zichzelf geweest en voelt zich ongelukkig en eenzaam in het enorme chateau in Frankrijk. Met de erfenis besluit ze de woning op te knappen en leert per toeval de knappe Engelse Sebastian kennen. Sebastian neemt alle zorgen weg en regelt de financiën van Emilie. Zij valt als een blok voor deze charmante man en hij neemt haar mee naar Engeland.

Steeds meer en meer verdiept Emilie zich in het verleden van haar familie. Ze ontdekt de Britse Constance, die in het verzet in het bezette Frankrijk terecht kwam en leert steeds meer over haar eigen vader en de moeilijke relatie met haar moeder. En wat er gebeurd is tijdens de Tweede wereldoorlog in Frankrijk.

Je valt direct in het verhaal wanneer Emilie afscheid moet nemen van haar net overleden moeder Valerie. Ook de moeilijke verstandhouding tussen moeder en dochter wordt duidelijk en hoe Emilie haar onzekerheid ontwikkelde door de afstandelijkheid van haar moeder. Lucinda Riley wikkelt als een deken deze details om je heen en zo ben je vanaf de eerste pagina daadwerkelijk verslaafd.

Het personage Emilie ontwikkelt zich sterk in De lavendeltuin. In het begin is zij een vreselijk onzeker meisje die veel te naïef is en ook goedgelovig in de val van haar naasten trapt. Het is - totdat zij een omslag maakt - ook lastig om als lezer veel empathie voor haar te voelen. In je hoofd schreeuw je haar af en toe haast toe ‘doe het niet’ en ‘vertrouw het niet’.

De favoriete stukken zijn toch wel als Lucinda Riley vertelt over het verleden. Ze wisselt aan de hand van verhalen het heden en het verleden af. Als je in het verleden terecht komt, leer je de ijzersterke Constance kennen. Zij is iemand die iedereen wel wil zijn: een uitstekende leerling en verzetsstrijder waar iedereen vol lof over is. Een groot contrast met de aarzelende Emilie. De passages over de oorlog en het verzet mogen dus niet snel genoeg komen, als je bezig bent met de verhaallijn over het heden.

Lucinda kan zo schrijven alsof je daadwerkelijk daar op die plaats bent, waar ze over schrijft. Ze treedt zo in de details en heeft haar eigen research over het verleden, de plaatsen en haar karakters zo goed in elkaar weten te mengen dat het lezen een ware film is. Toen ik het boek zelf las, kon ik zeker niet stoppen met de stukken over de oorlog. Steeds meer en meer ontrafel je alle geheimen en als je denkt te weten hoe alles in elkaar steekt. Dan weer kom je andere dingen te weten die je op een dwaalspoor brengen. Tot het eind van De lavendeltuin blijft het spannend hoe het gaat aflopen.

Het enorm dikke boek moet je echt niet afschrikken, als je De lavendeltuin uit hebt, is het lastig om afscheid te nemen van het verhaal waar je je al die dagen in hebt verdiept. En om los te komen van het boek voelt hartverscheurend.

Al met al is het verhaal over de Tweede wereldoorlog echt prachtig om in weg te zakken en de oorlog eens vanuit een ander perspectief te zien. Deze keer vanuit het verzet en het bezette Frankrijk. En natuurlijk de samenwerking met Engeland om een eind te maken aan de verschrikkelijke oorlog. De zwakke persoonlijkheid van Emilie is een minpuntje, maar dit wordt later in De lavendeltuin geheel recht getrokken en daarom is er op dit geweldige boek totaal geen kritiek. Wat mij betreft een van de beste boeken van Lucinda Riley.

Recensie: De lavendeltuin – Lucinda Riley