Recensie: De verloren berg RECENSIE

Recensie: De verloren berg – Lieke Kézér

Als zijn vrouw Kira overlijdt bij een noodlottig ongeluk vindt Thomas Noorman kortstondig troost in de armen van een ander. Zijn gezin raakt ontwricht en de relatie met zijn oudste dochter komt ernstig onder druk te staan. Samen met zijn drie kinderen van vijf, negen en vijftien jaar, besluit hij in een oude camper op reis te gaan door de Spaanse Pyreneeën. In de bergen komt het tot een confrontatie en Thomas wordt gedwongen het leven opnieuw te bezien.

De verloren berg is de tweede roman van schrijver en journalist Lieke Kézér. Met haar eerste boek, De afwezigen, won ze de ANV Debutantenprijs en de Bronzen Uil. In De verloren berg volgen we vader Thomas die na het plotseling overlijden van zijn vrouw een manier moet vinden om door te gaan met zijn leven en dat van zijn kinderen. Als auteur is hij altijd druk met het schrijven van zijn nieuwste boek, waardoor hij zich weinig met de opvoeding van de kinderen heeft bemoeid. Dat liet hij over aan Kira, die net als hij schreef maar kampte met een writers block. Op het moment dat zij wegvalt ontstaat er een enorme leegte en heeft Thomas geen idee hoe hij zonder haar verder kan.

Het zorgvuldig geschreven verhaal kent 2 verhaallijnen: ‘de bergen’ en ‘de zee’. In de hoofdstukken ‘de bergen’ volgen we de reis in de Pyreneeën en alles wat er daaromheen gebeurt. Thomas probeert de herinneringen aan zijn vrouw levend te houden, verlangt naar haar aanwezigheid en vraagt zich af hoe hij hun gezin bij elkaar moet houden. De kleine Tommie leeft in zijn eigen fantasiewereld en is iedere dag weer een ander personage en wil tegelijkertijd alles weten en ontdekken. De wijze Matilde stort zich op het schrijven van haar eigen verhalen en de puberende Cleo probeert haar vader zo goed als mogelijk te negeren. Wanneer laatstgenoemde ook nog eens een Spaanse vakantieliefde ontmoet, worden de zorgen van Thomas alleen maar groter.

In de hoofdstukken ‘de zee’ lezen volgen we het rouwproces kort na het overlijden van Kira en leren we haar beter kennen. Het gaat o.a. over de plek aan zee waar het gezin woont, maar waar Kira liever niet woonde. Haar schrijfambities die niet van de grond kwamen en haar rol in het gezin. Maar ook over het kortstondige avontuur van Thomas met een andere vrouw, dat al snel de hele buurt rondgaat.

Het perspectief in De verloren berg blijft voortdurend bij Thomas waardoor het verhaal en de overgangen tussen de hoofdstukken overzichtelijk blijven. Naast zijn kinderen zijn er diverse bijrollen weggelegd voor o.a. zijn zus, uitgever en minnares. Hoewel deze karakters slechts oppervlakkig aan bod komen, zijn ze door de schrijfwijze, sterke dialogen en vluchtig genoemde karaktereigenschappen realistische personages die al dan niet het beste met Thomas voor hebben.

Lieke Kézér heeft een prettige, verfijnde schrijfstijl met diepe onderliggende betekenissen. Met treffende woorden maakt ze het verdriet van Thomas voelbaar. ‘Zijn vrouw was van alles, een herinnering, een droom, een fantasie, maar ze was niet hier. Het fysieke gemis, daar had hij voor haar dood niets van geweten, het hunkerende lichaam.’  Kézér weet het effect van rouw op het hele gezin met prachtige woorden in beeld te brengen. Het gemis is op iedere pagina aanwezig en schuilt in willekeurige vragen, opmerkingen en uitingen van zowel Thomas als de kinderen.

Er zit genoeg spanning in om het verhaal op gang te houden en de twee verhaallijnen zorgen niet alleen voor een prettige afwisseling, maar ook vallen hiermee alle puzzelstukjes op hun plaats. Aan het einde komt een ontknoping die ietwat uit de lucht komt vallen en niet per se nodig was geweest voor het verhaal, maar die het voorgaande verhaal wel in een ander daglicht zet. 

De verloren berg van Lieke Kézér is een prachtige, gevoelige roman over het verlies van een dierbare en het proces dat daarbij komt kijken.

Recensie: De verloren berg – Lieke Kézér