De verloren dochter – Armando Lucas Correa RECENSIE

Recensie: De verloren dochter – Armando Lucas Correa

Het is 1939 en Amanda Stenberg staat er na de dood van haar man Julius alleen voor. Ze wil naar Frankrijk vluchten met haar twee dochters, maar komt met maar één dochter aan. Het leven vormt een aaneenschakeling van zorgen en nog meer moeilijke keuzes en ook in Frankrijk kunnen Amanda en haar dochter niet lang genieten van de vrijheid.
76 jaar later ontvangt de Franse Elise Duval, die na de oorlog naar New York verhuisde, een stapel brieven van haar moeder die ze schreef tijdens de oorlog. Dat de oorlog mensen tot wanhoopsdaden dreef was al bekend, maar de brieven zorgen dat meer gruwelijke keuzes aan het licht komen.

Het verdrietige aan het boek van schrijver Armando Lucas Correa is dat je al weet dat het gruwelijk de mist in zal gaan. Het eerste hoofdstuk omschrijft hoe de bejaarde Elise Duval de brieven van haar moeder ontvangt. Daarna ga je ver terug in de tijd, naar 1933. Duitsland wordt geregeerd als een dictatuur. De joodse Amanda Stenberg en haar man proberen optimistisch te zijn over hun toekomst en kijken uit naar de komst van hun eerste kindje. Maar als lezer weet je al dat de situatie in Duitsland en in de rest van de wereld van kwaad naar erger zal gaan. Je leeft meteen met het gezin mee. Julias overlijdt al snel in het boek en Amanda moet keuzes maken waar je als lezer de rillingen van krijgt.

De jonge moeder wil naar Frankrijk, in Duitsland kunnen ze niet blijven. Helaas komt ze er maar met één van haar dochters aan. Haar oudste dochter moet ze naar Cuba sturen, waar haar broer woont. Het is geen makkelijke keuze en het is hartverscheurend hoe de moeder aan haar kind blijft terugdenken. Hopende dat ze ooit weer herenigd zullen worden.  Ook voor de lezer ontroert dit enorm. De schrijfstijl van Armando Lucas Correa draagt daar zeker aan bij. Hij bezit over een vlotte pen en omschrijft de situaties grondig genoeg om een helder beeld van de situatie en de gevoelens van de personages te krijgen. Ook zorgt hij ervoor dat hij niet te diep in gaat op te veel details wat de vaart uit het verhaal zou halen. Iets wat erg knap is. Het verhaal begint in 1939 en eindigt in 2015. Hij weet precies welke gebeurtenissen hij moet belichten, wanneer een tijdsprong kan plaatsvinden of een opsomming van gebeurtenissen over een bepaalde periode volstaat. Daarnaast doet het boek niet alleen veel met je omdat de voorvallen afschuwelijk zijn, maar ook omdat je wéét dat het echt gebeurd is. Misschien niet dezelfde details, maar honderdduizenden gezinnen zijn door de Tweede Wereldoorlog uit elkaar getrokken en hebben verschrikkelijke dingen gedaan, moeten doen en ondergaan.

Het boek prikkelt je als lezer om verder te lezen. De gebeurtenissen zijn tragisch, maar gloort er hoop aan de horizon? De hoop blijf je vasthouden en het is die hoop die je doet verder lezen. Je bent benieuwd hoe het afloopt voor de personages. Ook zorgt Armando voor de nodige veranderingen. Aan het begin van het boek denk je te weten hoe het ongeveer zit en wie Elise is, maar gaandeweg kom je erachter dat het verhaal toch anders in elkaar zit.

De verloren dochter is een aanrader voor liefhebbers van romans over de Tweede Wereldoorlog. Armando Lucas Correa schreef niet alleen een boek dat fijn weg leest, maar ook een boek dat je meerdere emoties laat ervaren en dat je niet meer kunt wegleggen tot je de laatste bladzijde hebt gelezen. 

Recensie: De verloren dochter – Armando Lucas Correa