Het schaduwjaar – Kim Liggett RECENSIE

Recensie: Het schaduwjaar – Kim Liggett

In Het schaduwjaar worden elk jaar alle meisjes van 16 jaar weggestuurd naar de wildernis om daar hun 'magie' kwijt te raken. De mannen geloven namelijk dat de huid van de vrouwen een krachtig extract afstoot. De meisjes moeten een jaar lang in de wildernis verblijven, het zogeheten schaduwjaar. Dit jaar is het onder andere ook de beurt aan Tierney om haar schaduwjaar mee te maken. In Garner County, waar Tierney woont, hebben vrouwen lang niet zo veel rechten als mannen en Tierney zet zich af van de standaard. Zij denkt dan ook dat zij met haar slimheid het schaduwjaar wel zou overleven, maar is dat wel zo?

Het schaduwjaar van Kim Liggett kan je eigenlijk het best omschrijven als een combinatie tussen The Hunger Games en The Handmaids Tale. We volgen in het boek de zestienjarige Tierney. Haar vader heeft haar van jongs af aan al geleerd hoe ze moet jagen en overleven, iets wat lang niet alle meisjes leren. Omdat Tierney niet zoals de andere meisjes hoopt op een man en kinderen later - sterker nog ze wil eigenlijk helemaal niet trouwen - maakt dat haar anders dan de anderen. In het begin is ze dan ook ietwat arrogant en voelt ze zich beter dan de rest. Zoals ze zelf zegt ‘mijn ogen zijn open’, oftewel ik zie wat er gebeurt in het schaduwjaar. Langzaamaan realiseert ze zich echter dat dat helemaal niet zo is en gedurende het boek maakt Tierney dan ook een mooie ontwikkeling door. Ze is zeker niet hetzelfde meisje aan het eind van het boek als dat ze aan het begin was! Dit is erg mooi om te zien.

Er wordt niet gepraat over het schaduwjaar en dat maakt het boek zo intrigerend. Want wat is het schaduwjaar precies? Wat gebeurt er in dat jaar? En waarom keren zoveel meisjes niet terug? Doordat je continu wil weten wat er precies gaat gebeuren in het jaar blijf je maar doorlezen. Het hele boek is omhuld met een vleug mysterie. Pas tegen het einde van Het schaduwjaar snap je precies wat er aan de hand is. Alhoewel de plottwist voor mij nog wel iets groter had gemogen was deze zeker erg goed!

Een klein minpuntje is de schrijfstijl in het boek. Kim Liggett heeft een erg passieve en beschrijvende schrijfstijl. Dit is iets wat je moet liggen. Ze neemt namelijk erg lang de tijd om sommige delen te beschrijven, zoals het kamp waar de meisjes verblijven. Aan de ene kant is dit fijn, want hierdoor zie je het wel echt helemaal voor je, maar aan de andere kant haalt dit ook de vaart uit het verhaal. Ook heb ik een paar continuïteitsfouten ontdekt in het boek, waarvan er één toch wel erg groot was. Dit is zonde en slordig want het had niet gehoeven. Door deze twee minpunten moet ik dan ook wel een hartje aftrekken.

Gelukkig weet het eind van het boek veel goed te maken en weet Kim Liggett een gedurfd einde te schrijven! In het hele boek weet de auteur een paar unieke momenten te creëeren waardoor Het schaduwjaar net even anders is dan andere young adult boeken. Het eind is dan ook niet helemaal gesloten en doet de lezer zich afvragen of er nog een deel gaat komen? Of dat dit einde betekent dat de lezer er zelf invulling aan mag geven. Alhoewel er toch een paar schoonheidsfoutjes in Het schaduwjaar staan krijgt het boek alsnog een dikke 4 hartjes van mij.

Recensie: Het schaduwjaar – Kim Liggett