Vele vreemde vormen - Tom Hofland RECENSIE

Recensie: Vele vreemde vormen - Tom Hofland

Tomàs Mancanza is een sombere privédetective die zich vooral bezig houdt met vermiste hondjes opsporen in de stad waar hij sinds een aantal jaren woont, Antwerpen. Sinds zijn vader teruggegaan is naar zijn geboorteland is Tomàs’ leven er niet vrolijker op geworden. Maar plots gaat alles in een stroomversnelling wanneer hij Camille, de vrouw van zijn leven ontmoet. En dan is zijn vader plots spoorloos…

Vele vreemde vormen - een boek met overigens een verfrissende en mooie kaft - is moeilijk te definiëren. Is het een roman, een psychologische thriller of toch eerder een boek met magisch realisme? Veel scenes zijn open gelaten aan de lezer, je kunt zelf beslissen wat realiteit is en wat bedrog. De fantasie is groot. Daardoor wordt het dromerig, maar soms ook wat verwarrend.

De nogal stugge, in zichzelf gekeerde Tomàs is een personage die vlug het karakter van de cliché detective zou kunnen worden, maar Tom Hofland weet dit toch origineler te maken. Desondanks zijn niet de hoofdpersonen, maar de kleine karakters de ster van dit verhaal. Mensen zoals de stiefmoeder, of Camilles wanhopige aanbidder maken het verhaal beter leesbaar en interessanter. En Tomàs en Camille: wie houdt niet van een dromerig koppel? Hun relatie laat de anders nogal abrupt afsluitende hoofdstukken samensmelten. Ook zorgt de energie van Camille voor de (anders weinig aanwezige) dynamiek in het verhaal.

Het grootste probleem van Vele vreemde vormen is echter de veelvuldigheid aan gehaaste, saaie en soms ronduit slordige dialogen. Het beste voorbeeld is het einde: het gehakkel van de dialoog maakt de climax tot een grote anticlimax. Het gebrek aan diepte en de stugheid is irriterend en nefast voor het verhaal, dat anders wel vlot leest. Dit maakt de personages opeens ook een stuk ongeloofwaardiger en breekt de spanning.

Een gemiste kans is het ook, om een genreoverschrijdend boek te maken. De combinatie komt niet volledig tot zijn recht, alle mindere puntjes van de genres worden nu in de verf gezet. De realistische scénes bijvoorbeeld, hebben af te rekenen met plompverloren elementen uit een fantasiewereld , terwijl de romantiek dan ook niet echt voor de volle honderd procent uitkomt. Moeilijk te volgen ook, voor de lezer.

Over het algemeen voelde ‘ vele vreemde vormen’ toch eerder als een teleurstelling, ondanks dat het verhaal in een mooie sfeer baadt. De hoge verwachtingen weet Tom Hofland voorlopig toch niet in te lossen. Er zit nog te weinig een lijn in om echt van het verhaal te genieten en meegesleept te worden in het leven van Tomàs Mancanza, en zijn dromen.

Recensie: Vele vreemde vormen - Tom Hofland