De bekentenis - Jessie Burton RECENSIE

Recensie: De bekentenis - Jessie Burton

De jongvolwassen Elise Morceau wacht op haar blind-date. Deze krijgt ze uiteindelijk nooit te zien doordat ze ter plekke de oogverblindende, iets oudere, debuut auteur Constance Holden, ofwel "Connie" tegenkomt. Vanaf dat moment zijn de levens van deze twee vrouwen met elkaar verbonden en wanneer Connie's boek in Los Angeles verfilmd gaat worden, vertrekken ze samen naar Amerika. Connie voelt zich daar als een vis in het water, maar Elise vindt haar draai niet en is diep ongelukkig. De twee groeien uit elkaar en uiteindelijk strandt de relatie. Dertig jaar later is Rose Simmons, opgevoed door haar voeder, op zoek naar haar moeder en naar wie zij is geweest. Haar moeder vertrok toen ze slechts een baby was en haar vader beantwoordde haar vragen slechts minimaal. Tot hij Rose het boek van Constance Holden geeft met de woorden dat Connie de laatste is geweest die haar moeder heeft gezien. Rose maakt het haar missie om Connie op te sporen en erachter te komen wat er met haar moeder is gebeurd.

De bekentenis is een roman die gaat over liefde, familie, kunst en het vinden van geluk. Het verhaal is opgebouwd vanuit twee perspectieven, die van Elise in de jaren tachtig en die van Rose in het heden. Opvallend is dat auteur Jessie Burton het verhaal van Rose vanuit de ik-perspectief heeft geschreven, maar die van Elise juist vanuit de derde persoon. Als lezer krijg je dan ook snel een beter beeld van Rose, van haar gedachten en ook over hoe ongelukkig ze zich voelt in haar huidige relatie, baan en leven. Elise blijft daarentegen meer een mysterie en samen met Rose en Connie ontdekken we steeds meer over dit mysterieuze personage.

Het personage van dochter Rose blijft toch nog erg op de vlakte, ondanks dat je als lezer meer inzicht hebt in wie zij is. Ze heeft een gezapig voortkabbelend leven en is bang om iets te veranderen. Voor de lezer nog een weinig aantrekkelijk personage om verbonden mee te voelen. Het enige wat Rose echt wil is ontdekken wie en waar haar moeder is. Intrigerend aan dit personage is met name dat ze later onder een alter ego voor Connie gaat werken, die inmiddels al op leeftijd is en enige hulp nodig heeft. De verzonnen Laura Brown heeft een avontuurlijk en levenslustig leven, maar Rose ontdekt steeds meer dat ook zij een leven als Laura kan hebben, als ze maar durft buiten haar comfort zone te treden. Een moraal dat Burton tussen de regels door in De bekentenis meegeeft aan haar lezer. Een mooi verband tussen moeder en dochter is dat ze beiden psychisch niet lekker in hun vel zitten en uitzoeken wie ze zijn en waar ze vandaan komen. Ook het leven van de eens zo energieke Connie is ondertussen niet zo spannend meer, terwijl men juist naar haar opkeek. Beide verhaallijnen kabbelen langzaam voort en Connie is de rode draad tussen beiden; waarin ze zo haar rol vervult. Burton heeft haar krachtig en vol uitgeschreven en dit personage, samen met het mysterie rondom Elise, zorgen ervoor dat je het verhaal wilt ontrafelen.

Burton heeft een prettige schrijfstijl en, net als in haar eerdere romans, geeft ze weer een knipoog naar een vorm van kunst en historie. Met bloemrijke zinnen wordt De bekentenis verder opgebouwd. Wanneer duidelijk wordt wat er tussen Connie en Elise is gebeurd, spat de emotie van het papier af. Dat maakt het extra zonde dat het einde, of de zogenaamde ontknoping, voor menig lezer een anticlimax zal zijn. Het voelt afgeraffeld en onnodig. Burton had er beter aan gedaan om het einde aan de verbeelding van de lezer over te laten. Desondanks is De bekentenis zeker de moeite waard en heeft Burton wederom een uitstekende roman geschreven.

Recensie: De bekentenis - Jessie Burton