Notre-Dame - Ken Follett RECENSIE

Recensie: Notre-Dame - Ken Follett

Iedereen die ooit Parijs bezocht, heeft ongetwijfeld een blik geworpen op de Notre-Dame. Maar ook wie nog nooit in de Lichtstad geweest is, kent de wereldberoemde kathedraal op het eiland in de Seine. Het was dan ook niet verrassend dat mensen over de hele wereld geschokt waren toen de Notre-Dame vorig jaar april in brand stond. Een van hen was de Britse bestsellerauteur Ken Follett. Zijn schrik was misschien nog wel groter dan die van vele anderen. Voor zijn boek Pilaren van de aarde deed hij uitgebreid onderzoek naar de bouw van kathedralen in de Middeleeuwen. En toevallig ook naar wat er met een kathedraal gebeurt als deze in brand staat. Eén tweet hierover katapulteerde hem als expert in tv-shows en leidde tot het verzoek van zijn Franse uitgever iets te schrijven.

Dat 'iets' werd het boekje Notre-Dame. Een beknopte geschiedenis van de beroemde kathedraal. Follett neemt de lezer mee van de bouw van de kathedraal, via de roman De klokkenluider van de Notre-Dame van Victor Hugo, naar de moordaanslag op Charles de Gaulle vlak na de bevrijding van Parijs. Maar het gaat hem vooral om wat de Notre-Dame heeft betekend voor miljoenen mensen op allerlei verschillende momenten en manieren. Dat hij zichzelf ook als fan van de kathedraal beschouwt, is duidelijk vanaf pagina één. Follett beschrijft hoe hij tot tranen geroerd kijkt naar de beelden van de brand. En hij duikt nog vaker op in zijn eigen boek, bijvoorbeeld als trotse eigenaar van een originele schets van de hand van de bouwmeester die in de negentiende eeuw de renovatie van de kathedraal leidde.

Alleen zijn persoonlijke ontboezemingen maken al duidelijk dat je in Notre-Dame geen uitputtende beschrijvingen of diepgaande analyses hoeft te verwachten. Het is zelfs amper een boek te noemen, eerder een essay van zestig pagina's met een kaft eromheen. Follett is een goed geïnformeerde liefhebber die 'iets' op papier gezet heeft, waarvan de opbrengsten naar de restauratie van de kathedraal gaan. Een sympathiek idee, maar daar blijft het dan ook wel bij. De informatiedichtheid is hoog, wat maakt dat Notre-Dame geen lekker leesboek is – ondanks de direct herkenbare makkelijke pen van Follett. De sprongen door de tijd zijn groot en grof; tussen de bouw van de kathedraal in het ene hoofdstuk en het boek van Hugo in het volgende, zit bijvoorbeeld zeshonderd jaar. Gebeurde er echt niets noemenswaardigs in de tussentijd?

Hoewel je uit Notre-Dame meer leert meer over Franse literatuur dan waarom de Notre-Dame zo tot onze verbeelding spreekt, steek je er als geïnteresseerde, maar ongeïnformeerde leek toch wel wat uit op. Want wie wist bijvoorbeeld dat de torenspits aan de achterkant van het gebouw, die tijdens de brand zo dramatisch instortte, is gebouwd tijdens de renovatie van halverwege de negentiende eeuw? Voor grootste nieuwe inzichten of een hommage waarbij de vonken van passie van de pagina's spatten, hoef je Notre-Dame niet open te slaan. Wil je echt iets zien van Folletts kennis van en liefde voor kathedralen? Dan kun je toch beter de Kingsbride-saga pakken. Úren leesplezier en eindeloos veel pagina's van gloedvolle kathedraalbeschrijvingen gegarandeerd.

Recensie: Notre-Dame - Ken Follett