De onbevlekte - Erwin Mortier RECENSIE

Recensie: De onbevlekte - Erwin Mortier

In De onbevlekte van Erwin Mortier gaat kleinkind Marcel op zoek naar wie zijn mysterieuze naamgenoot grootoom Marcel was. In de oorlog heeft grootoom Marcel gediend als Vlaamse nationalist en SS-soldaat, maar toen is hij als een schim uit het leven van de familie verdwenen. Overleden in de oorlog, maar wie was hij eigenlijk? Door terug te gaan naar het boerenleven van Andrea en later in de voetsporen van haar kleinkind Marcel te treden, wordt het verborgen leven aan het licht gebracht.

Vanaf de eerste regels van het boek hangt er in De onbevlekte een verdrietige sfeer. Er wordt een eenvoudig en simpel boerenleven beschreven, met een aantal dagelijkse eentonige taken en oppervlakkige hoogtepunten. Door dit minimalistische leven van dag tot dag komt de vraag naar boven: Wie is de mens? De dood achtervolgt hoofdpersoon Andrea en ook haar kleinzoon Marcel wordt hierop voorbereid door Andrea's wijsheden die ze dagelijks opdreunt.

In het boek komt beeldspraak zowel in de schrijfstijl als in het verhaal naar voren. Personage Marcel schrijft een boek over zijn mysterieuze grootoom en gebruikt als schrijver volgens Andrea beeldspraak. En ook schrijver Erwin Mortier van De onbevlekte, gebruikt veel beeldspraak, zoals: 'De zon schept lepels licht uit over onze wereld.' en '..een melancholie die als een homp was achter mijn ribben hangt op de plek waar normaal een hart zou moeten slaan.' De schrijfstijl van Erwin Mortier doet denken aan poëzie. Als lezer denk je tijdens het verhaal na over de betekenis van de zinnen en hierdoor leest het verhaal niet lekker weg. Tijdens het lezen heb je als lezer ook niet het gevoel dat het gaat om de gebeurtenissen. De karakterschets van de personages en de beschrijving van de situaties waarin ze leefden en nu nog leven voeren de boventoon. Ook is de tekst soms moeilijk te volgen door de Vlaamse taal.

De schrijfstijl is verder interessant, doordat de ik-persoon van waaruit je als lezer het boek leest verandert van Andrea naar kleinkind Marcel. Tijdens het lezen komt dit veranderende perspectief als een positieve verrassing. Dit maakt het boek boeiender en in de laatste hoofdstukken zijn de brieven van Marcels grootoom te lezen. Marcel wil erachter komen wie zijn grootoom was en door deze brieven leer je hem beter kennen. Toch wordt het niet duidelijk waarom Marcel opzoek is naar zijn naamgenoot en hierdoor kun je je als lezer niet makkelijk verplaatsen in deze noodzaak van Marcel.

Kortom lees je in de woorden van Erwin Mortier in De onbevlekte dat hij als schrijver de taal perfect beheerst. Echter zorgt zijn schrijfstijl er wel voor dat het verhaal minder toegankelijk wordt voor de lezer.

Recensie: De onbevlekte - Erwin Mortier