De museumroof - Erwin Claes RECENSIE

Recensie: De museumroof - Erwin Claes

Emil gaat samen met zijn oudere zus in het huis van hun overleden grootvader wonen. Ze hebben alleen elkaar nog, maar gelukkig maakt hij al snel nieuwe vrienden in de vorm van de tweeling Jasper en Mirthe. Wanneer ze eerst in de schuur een foto vinden met daarop het mysterieuze Team Leonardo, dat onder andere uit Emil's grootvader en professor Plechelmus, en er daarna een beeldje uit het museum wordt gestolen dat Plechelmus onder zijn hoede heeft, proberen Emil en zijn vrienden op zoek te gaan naar antwoorden... maar die zijn niet zo makkelijk te vinden. 

De museumroof duikt direct vanaf de eerste pagina in de spanning. De scène in De gevallen engel is een knap staaltje maffiapraktijk en zal de jonge adrenalinejunks onmiddellijk op scherp stellen. Ook al snap je nog niet helemaal waar je deze mannen moet plaatsen in het verhaal, toch begrijp je dat ze een heel grote rol gaan spelen. Na de opening valt de spanning iets terug, als we Emil, zijn zus en Emil's vrienden leren kennen. Toch is het een heel goede keuze om met een knaller binnen te komen en dan iets terug te schakelen. Daarna bouwt de spanning langzaamaan weer op naar het einde van het boek toe.  

Auteur Erwin Claes vertelt het verhaal erg levendig. Dankzij een stijl waar erg veel tempo in zit en die perfect te volgen is voor het doelpubliek van tien tot twaalf jaar, zorgt hij voor een erg prettige leeservaring. Eentie die doet uitkijken naar deel twee van deze Team Leonardo-reeks. Het mysterie rond de gevonden foto, waar de opa van Emil ook op staat, moet tenslotte nog ontrafeld worden en De museumroof eindigt dan ook helemaal open. Gelukkig is deel twee ook al verschenen en kan je dus direct doorlezen in Geesten en gekken. Daarna volgt er nog één deel, want het zal een driedelige reeks worden.  

Het is niet alleen het beeldende taalgebruik van Erwin Claes dat de lezers laat genieten, maar ook de illustraties van Michaël Olbrechts. Om de twintig bladzijden is er een paginagrote tekening in zwartwit. Er is zoveel nuance aangebracht in de grijstinten dat het voor je gevoel bijna ingekleurd met levensechte kleuren. De illustraties passen bij de aard van het verhaal en maken het plaatje compleet.  

De personages die Erwin Claes tot leven laat komen in De museumroof kunnen zo van het schoolplein afgeplukt zijn. Het zijn herkenbare personages, die elk hun eigen karakters en nukken hebben, maar ze hebben een hart van goud. Misschien zijn ze wat avontuurlijker en praten ze wat volwassener dan de niet-geromantiseerde kinderen om ons heen, maar toch blijven de gevoelens die ze uiten, oprecht.  

De voorspelbare ingrediënten zoals vriendschap, verliefdheid, de slechterik en een groep heldhaftige kinderen, kunnen prima aarden in dit erg nuchter opgezette verhaal van Erwin Claes. Maakt dat De museumroof stoffig en niet de moeite om te lezen? Nee, zeker niet! Het mysterie rond Team Leonardo is namelijk zo groot dat je ten eerste het boek in één ruk wil uitlezen en vervolgens al staat te trappelen om aan deel twee te beginnen. Het is nu maar de vraag of we daarin wél de antwoorden krijgen waar we zo naar smachten.

Recensie: De museumroof - Erwin Claes