The last ever after - Soman Chainani RECENSIE

Recensie: The last ever after - Soman Chainani

Sophie heeft eindelijk de liefde gevonden. De liefde waar ze als 'Never' nooit recht op leek te hebben en die haar altijd jaloers maakte op Agatha en Tedros. Die laatste twee kunnen de liefde die hen verbond maar moeilijk vinden sinds ze in Gavaldon zijn beland. Wanneer ze moeten vluchten en Agatha ontdekt dat haar moeder ook op de school voor Goed en Kwaad heeft gezeten en het verleden nog veel geheimen herbergt, beseffen ze dat aan hun sprookje nog geen einde is gekomen. Ze gaan op zoek naar Sophie en proberen haar los te weken van Rafal, de tovenaar die opnieuw over de school heerst. Dat gaat niet van een leien dakje, maar gelukkig krijgen ze hulp van een club oude sprookjeshelden. 

Sophie is dus achtergebleven bij Rafal, de School Master, en dat heeft veel invloed op de hele wereld waarin het verhaal zich afspeelt. Het geeft Rafal de kracht die hij nodig heeft om iedereen aan zijn wil te onderwerpen. De school is opnieuw gereorganiseerd en deze keer is de verdeling 'Oud' en 'Nieuw'. Alles wordt duister en het Kwaad krijgt de kans om de geschiedenissen te herschrijven. Je zou denken dat Sophie zich daar helemaal thuis moet voelen, maar toch blijft het knagen aan haar. Ze twijfelt en diep vanbinnen hunkert ze nog altijd naar de aandacht van Agatha.  

Dat is meteen wel een verschil in dit deel, ten opzichte van A World without Princes. The last ever after speelt meer met de twijfels van de personages. De verdeling tussen Goed en Kwaad was nooit strak, want je hebt als lezer ook veel liefde voor de 'slechte personages', maar nu worden de karakters toch meteen een stuk volwassener en dragen ze wat meer verantwoordelijkheid. Al blijven ze af en toe in hun kinderachtigheid vervallen, wat het ook voor de jongere jeugd nog steeds aantrekkelijk maakt. De leeftijdscategorie waarvoor deze boekenreeks in Engelstalige landen heel geschikt is, ligt dan ook een stuk lager dan de leeftijdscategorie die de boeken in Vlaanderen en Nederland leest. Engelstalig opgevoede kinderen zullen de boeken lezen vanaf tien jaar, maar dat is gewoon te jong om als niet-Engelstalig kind een Engels boek te gaan lezen. Vandaar dat het soms voor oudere tieners wat kinderlijk kan aanvoelen. 

The last ever after haalt het niveau van het eerste deel in de reeks met gemak. Opnieuw, net zoals in A World without Princes, komen er heel veel nieuwe elementen voorbij. De belangrijkste voor het verhaal zijn zonder twijfel de 'oude sprookjeshelden'. En ze zijn echt oud geworden. Wat dus ook weer een erg hoge humoristische factor heeft. Iedereen kent namelijk de verhalen en het lijkt alsof die helden altijd allemaal jong blijven, omdat we de sprookjes blijven vertellen tegen elkaar, maar Chainani speelt dus met dit gegeven en maakt ze bejaard. En nukkig. En bijna onuitstaanbaar. En vooral... ze bieden weinig hulp. Een uitzondering hierop is Merlijn, de tovenaar van Camelot en mentor van Tedros in zijn jeugd. Hij is de echte redder in nood en lijkt wel overal te zijn en alles te kunnen. 

Soman Chainani geeft The last ever after een serieuzere toon mee, maar behoudt zeker genoeg luchtige momenten om het goed verteerbaar te houden. Omdat je ondertussen aan het derde deel bent toegekomen, heb je een bepaalde verwachting over de afloop van het verhaal, maar net omdat de auteur toch heel verrassend uit de hoek durft komen, kan je er niet helemaal blind op varen dat het allemaal wel los zal lopen. Dat gevoel is een resultaat van de opbouw van de gehele reeks en de creativiteit die Chainani toch steeds laat zien. De pagina's vliegen voorbij en in dit deel staat geen letter te veel. Vriendschap blijft een kernthema, met alle ingewikkelde gevoelens die daarbij kunnen komen kijken. Waar sprookjes draaien om prinsen en prinsessen, lijkt The School for Good and Evil toch trouw te blijven aan de liefde tussen twee vriendinnen. En hoe ook die liefde alles kan overwinnen.

Recensie: The last ever after - Soman Chainani