Opgewekt naar de eindstreep - Hendrik Groen RECENSIE

Recensie: Opgewekt naar de eindstreep - Hendrik Groen

Hendrik Groen raakt senioren in hun hart

Met Opgewekt naar de eindstreep neemt Hendrik Groen afscheid van zijn fanclub. Die heeft inmiddels tegen de één miljoen leden. We zij n ervan overtuigd dat zeker na dit epos nog veel meer mensen hem in herinnering zullen houden. Vooral de senioren  op deze aarde, want wat de schrijver onder het pseudoniem van Hendrik opvoert is voor hen zó confronterend. Hendrik die na zijn overplaatsing van het verzorgingshuis in Amsterdam-Noord naar Bergen aan Zee nog maar drie naasten heeft: Leonie (88), Frida (10 en de hond Juffrouw Jansen die hij van zijn overleden vriend Evert heeft overgenomen.

Voor Frida, zo weten we uit eerdere boeken, is Hendrik de plaatsvervangende opa. Leonie is een medebewoonster die twee jaar op hem achterloopt. Eerst en vooral is het een schitterend verhaal over de dementie. Er zal niemand onder de ouderen ons zijn die zichzelf niet bij deze of gene passage de handen voor de mond slaat in een vlaag van zelfherkenning. Maar daar waar het bij hen allemaal bij vergeetachtigheid en verlies aan veerkracht blijft, takelt het slijtage aan het besef bij Hendrik af tot nog een peertje aan schijnsel van bewustzijn resteert.

Meeslepen het proces, waarbij de oude schoolmeester Groen meer en meer in de wereld van toen verkeert en gesprekken voert met mensen die er niet meer zijn, zoals vooral zijn dochtertje dat op- 4-jarige leeftijd is verdronken.

Iedere hondenliefhebber zal vechten tegen een traantje als hij/zij de trouw van het dier aan een niet meer begrijpend baasje op schrift gesteld ziet. Een dagboek, ingebed in corona en dat wat het vooral met de oudere mensen doet. Uiteraard een stevige scheut humor: hilarische situaties die ook tranen laten rollen maar dan van puur vermaak. De auteur neemt geen blad voor de mond als hij het onderwijs van nu vergelijkt met de tijd waarin Hendrik voor de klas stond. Iets van rijp en Groen. De onderwijzer die zelf de pedagogische invulling moest en mocht bepalen tegenover zijn ‘nazaat’ die zoekt en tast in het woud van regels en voorschriften.

Maar vooral de wijze waarop in dit boek het proces van dementeren wordt ontvouwd maakt dat je het niet mag missen. Van namen niet meer weten tot niets meer weten, dementie als sluipmoordenaar van het verstand. Daar waar Hendrik er in verder in verstrikt raakt neemt de omgeving hem bij de hand en neemt zijn scherpzinnigheid over. De laatste bladzijden van zijn veelgeprezen dagboek gaan over hem en niet meer door hem. Meeslepend, onderhoudend en ontroerend. Hendrik Groen, we zullen je missen!

Recensie: Opgewekt naar de eindstreep - Hendrik Groen