Weekdier - Hans Depelchin  RECENSIE

Recensie: Weekdier - Hans Depelchin 

Weekdier is het debuut van de Vlaamse schrijver Hans Depelchin. Het boek volgt de diverse bewoners van de Bevrijdingslaan – gelegen in de Antwerpse Museumwijk. De naam van deze wijk weerspiegelt niet de gevoelens van zijn bewoners: zij voelen zich allesbehalve bevrijd, maar streven er wel naar.  

Het boek start met een vreemde proloog, waarin alle bewoners afdalen van de kelder onder nummer 17. Ze zijn getuige van een soort ceremonie, uitgevoerd door Colline – een bekende actrice die woont aan de Bevrijdingslaan. Terwijl het huis boven hun hoofden gesloopt wordt en de kelder langzaam lijkt in te storten, zoeken de bewoners steun bij elkaar.  

Hierna worden er diverse bewoners uitgelicht. Depelchin wisselt hierbij steeds van perspectief: van de onzekere fotograaf Franky, die uit angst voor kritiek enkel nog huwelijken fotografeert tot kunstcritica Mathilde en actrice Colline Hoogstoel – die last heeft van een raadselachtige ziekte.  

Hoewel de auteur de persoonlijke zoektochten en onzekerheden van de personages wil beschrijven, raakte ik als lezer totaal vervreemd van hen door de absurdistische schrijfstijl van Depelchin. In sneltreinvaart denderden de – steeds grover wordende - scènes voorbij. Het verhaal sprong van de hak op de tak, de ene situatie was nog onrealistischer dan de andere. Er wordt veelvuldig gescholden en de seksscènes lijken elk hoofdstuk steeds heftiger te worden. Meermalen heb ik mezelf afgevraagd wat ik nu eigenlijk aan het lezen was.  

Hoe interessant en actueel het uitgangspunt van deze roman ook is; millennials die op zoek zijn naar zichzelf en hun dromen proberen te verwezenlijken in een snel veranderende wereld, de schrijfstijl zorgde bij mij voor een totaal onprettige leeservaring. Het boek krijgt daarom 1 ster.  

Recensie: Weekdier - Hans Depelchin