De vuurtoren - Fran Dorricott RECENSIE

Recensie: De vuurtoren - Fran Dorricott

Na jaren weer een gezellig vriendenweekend, dat is wat Kira voor ogen had toen ze voor haar werk (reisfotograaf) een unieke Airbnb mocht fotograferen. Ze besluit haar vrienden van de universiteit mee te nemen naar een vuurtoren op een Schots eiland. Zodra ze aankomen op het eiland voelen ze de andere sfeer en velen hebben het idee dat dit komt door de aanblik van de grote vuurtoren. Maar is dat wel het geval?

Op de eerste avond verdwijnt James, één van de mannen. De andere 5 zetten een zoektocht op in het donker over het eiland, maar kunnen hem niet vinden. Hun verbazing is groot als ze James uren daarna doodleuk op de bank zien zitten. Wat er gebeurd is wil hij niet zeggen, maar naast het slechte weer en de enge verhalen die Genevieve eerder verteld heeft, zorgt dit er voor dat de sfeer omslaat naar onder het vriespunt. Dat er daarnaast ook elke keer spullen uit het huisje verdwijnen en op andere plaatsen weer opduiken en het gevoel dat ze niet alleen zijn op het eiland zorgt dat de spanningen binnen de groep hoog oplopen.

Het begin van De Vuurtoren zorgt direct voor een beklemmend gevoel. De groep, waarvan de meesten al jaren vrienden zijn, geeft een sfeer af dat het qua onderlinge verhoudingen al een tijdje niet goed meer zit. Kira heeft het namelijk direct al moeilijk dat Genevieve, de nieuwe vriendin van haar ex Lucas, mee is gekomen op dit tripje. Ondanks dat ze Genevieve nog niet goed kent, heeft ze wel direct een hekel aan haar en dat loopt eigenlijk door het hele verhaal heen. Niet alleen de sfeer op het eiland, maar ook de sfeer onderling zorgt voor de nodige spannende momenten in het boek.

Het verhaal wordt vanuit drie verschillende perspectieven verteld. De eerste, Kira, is de initiator van het uitje en gaandeweg het boek kom je erachter dat ze eigenlijk de gloriedagen van hun jaren op de universiteit wil laten herleven. Wat natuurlijk niet mogelijk is, omdat iedereen ouder is geworden en ze geen roekeloze jongeren meer zijn. Dat Kira het hier moeilijk mee heeft, is een understatement. Ze doet er alles aan om het weekend perfect te laten lopen en haar boosheid dat dit voor 99% niet lukt is voelbaar in haar gedeeltes
Het tweede perspectief is dat van Genevieve, de nieuweling in de groep. Knap hoe zij zich staande houdt in een groep die elkaar al lang kent en waarmee zij geen gemeenschappelijke herinneringen heeft. Ze blijkt uiteindelijk een waardevolle toevoeging, omdat ze ondanks haar uitstraling en haar zachte houding, wel weet wat ze wil en daadkrachtig is in haar daden.

Moira heeft de eer om ook haar kant van de gebeurtenissen te beschrijven. Moira die blij is dat ze samen met haar vrouw Jess er even tussenuit kan en de zorg voor hun dochter Emma even kan uitbesteden, is over het algemeen de rust zelve. Dat is ook duidelijk te merken in haar gedeeltes. Zijn de stukken van Kira en Genevieve respectievelijk gevuld met chaos/boosheid en afwachting, de stukken van Moira lezen gemakkelijk omdat er door de rust van het personage net iets dieper naar de gebeurtenissen wordt gekeken en alles niet heel snel wordt beschreven.

Ondanks dat in De Vuurtoren de sfeer die wordt beschreven voor veel spanning zorgt, gebeurt er niet heel erg veel in het verhaal, tot de laatste paar hoofdstukken. Vooral in het begin kabbelt het verhaal een beetje door, wat het lastig maakt om het boek door te lezen tot er echt actie plaatsvindt. De gebeurtenissen aan het eind zorgen deels voor een bevredigend einde, maar sommige verhaallijnen zijn niet volledig uitgewerkt, waardoor je als lezer toch achterblijft met een aantal vragen.

Recensie: De vuurtoren - Fran Dorricott