De verborgen kleuren van het leven - Laura Imai Messina RECENSIE

Recensie: De verborgen kleuren van het leven - Laura Imai Messina 

Vanaf die dag zou Mio tot de laatste dag van haar leven, waarop ook zij verbrand zou worden - gehuld in de kimono's die besmeurd waren met bloed waarin ze geboren was - altijd proberen de intieme kleur van iedere persoon te achterhalen. Die unieke, precieze schakering die iemands essentie weergaf.

Deze quote geeft de schrijfstijl van Laura Imai Messina in De verborgen kleuren van het leven goed weer. Mooie lange zinnen, onnodige details en heel beschrijvend.

Mio is al haar hele leven omringd door kleur. Haar familie bezit een atelier waar stoffen worden geverfd en trouwkimono's op maat worden gemaakt. Mio is dan ook erg uitgesproken over kleuren. Zo heb je bijvoorbeeld ivoor, ruwwit, deegwit, het poederige wit van oesterschelpen en bruidsbloemwit. Mio zoekt voor elke kleur de perfecte omschrijving. Daarnaast schrijft ze van ieder persoon de juiste bijpassende kleur op in haar schriftje. Wanneer ze Aio ontmoet, kan ze niet meteen een kleur bij hem opschrijven en dat intrigeert haar. Het wordt al snel duidelijk dat Mio en Aio elkaar, naast de zakelijke afspraken, vaker zullen opzoeken.

Laura Imai Messina schrijft heel veel over het leven van de belangrijkste personages. Helaas lukt het haar niet om hierin enige diepgang te creëren. Ze maakt het heel duidelijk dat Mio en Aio anders zijn dan anderen, maar hierin vergeet ze compleet de karakters van hen te beschrijven. Je weet niet wat ze denken, hoe ze zich echt voelen. Dit zorgt ervoor dat het een heel oppervlakkig verhaal blijft. Je wordt er niet ingezogen en je vraagt je niet af hoe het verhaal verder zal gaan. Daarnaast is De verborgen kleuren van het leven ook niet vernieuwend. Er wordt een liefde beschreven, die vanuit het niets komt. Mio en Aio komen obstakels tegen en zijn vervolgens de oplossing voor alles. De liefde die beschreven wordt, roept trouwens geen enkel gevoel op. Je voelt geen aantrekkingskracht, de liefde sleept je niet mee en Laura Imai Messina weet je als lezer ook niet verliefd te laten worden op Mio en Aio. Wat er verder voor zorgt dat het niet lekker wegleest is dat er veel Japanse woorden in staan. Achter in het boek is een verklarende woordenlijst opgenomen, maar het haalt wel de vaart uit het verhaal wanneer er weer een aantal Japanse woorden op een pagina staan. 

Jammer, want Laura Imai Messina weet wel prachtige beschrijvingen in het boek te verwerken. De manier waarop ze de kleuren beschrijft zoals Mio ze ziet bijvoorbeeld, dit doet ze bijna filmisch, je ziet het beeld en de kleuren direct voor je.

Recensie: De verborgen kleuren van het leven - Laura Imai Messina