De wind kent mijn naam - Isabel Allende RECENSIE

Recensie: De wind kent mijn naam - Isabel Allende

De ellende die kleeft aan het nazisme en de burgeroorlog in El Salvador is leidend in De wind kent mijn naam, de 23ste roman van Isabel Allende (1942). Je weet ervan, maar het is haar gave om je er in de vorm van een roman dieper mee te raken. Een vijfjarig Joods jongetje in Wenen verliest in 1938 beide gedeporteerde ouders en reist met zijn viool als metgezel verweest naar Engeland om in een later stadium te emigreren naar de Verenigde Staten.

In de winter van zijn bestaan ontfermt hij zich daar over een meisje van zeven dat net als hij haar ouders, in dit geval direct en indirect, verliest door de gruwelijkheden van de Burgeroorlog in El Salvador. De oude man en het jonge kind blijven achter in het rijk van de verbeelding dat je alleen met je hart kunt zien. Wat het meisje betreft het contact  met een overleden zusje en  een engeltje.

Allende neemt het haar hele leven op voor de onderdrukte, voor de gepijnigde medemens. Dat invoelingsvermogen is puur: ze kreeg als Chileense van geboorte in familiaire zin de volle laag. In dit boek analyseert ze alle denkbare en een portie ondenkbaar leed waar brute machtshebbers massa’s onschuldige mensen onder laten lijden.

Het wurmt zich in de ziel van jonge mensen die er nooit van los komen, die hun hele gevoelsleven er door zien verwoest. De laatste wanhopige omhelzing die ook bij een tachtigjarige voelt alsof ie gisteren heeft plaat gevonden.

De auteur ontroert in De wind kent mijn naam met een kijk in de keuken van de kinderopvang. Ze houdt het spannend met een web van relaties, ingrijpend en aangrijpend. Het is haar kracht om via woordkeuze en zinsopbouw, met een unieke verhaaltrant, lezers van alle leeftijden voor zich in te nemen. Sterk in het creëren van persoonlijkheden en karakters, in het opbouwen van een plot dat de deur van de verrassing altijd wijd open laat staan.;

Het inzoomen op de wereld van in- en extroverte krachten die niet met en ook niet zonder elkaar kunnen. Ze neemt je mee naar de bodem van de menselijke verdorvenheid en naar de toppen van naastenliefde. Dat alles in hoog tempo, in snel variërende situaties, uitmondend in  een mooie ontknoping. De schrijfster van een kookboek bakt romans die smaken naar steeds maar meer. Je mag hopen dat het haar gegeven is om haar creativiteit nog een tijd op het schrijven van deze aansprekende romans los mag laten.

Recensie: De wind kent mijn naam - Isabel Allende