Engelenhaar - Bart Chabot RECENSIE

Recensie: Engelenhaar - Bart Chabot

Het leven zit erop voor Bart Chabot. Nadat de geliefde gezinshond Bril er de brui aan geeft, gaat het ook bergaf met Chabot zelf. Hij komt te overlijden en wordt begraven in de Ardennen. Al gauw merkt hij dat hij dat hij zijn laatste rustplaats kan ontvluchten. Hij denkt aan een plaats, en hop, daar gaat hij. Chabot reist in Engelenhaar door tijd en ruimte en beleeft al zijn avonturen nog een keer.

Het is even wennen in het begin en je vraagt je als lezer meerdere malen af ‘waar ben ik in begonnen?’. Toch, met het overlijden van Bart en de daaropvolgende uitleg over hoe hij uit zijn graf kan opstaan, ontvouwt er zich gaandeweg een mooie tocht door enkele decennia heen. Het centrale thema is de dood en daar hoort enige zwaarmoedigheid  bij, maar dat is zeker niet het overheersende gevoel doorheen het hele verhaal. Nostalgie is misschien een beter begrip. Lang vervlogen tijden worden opnieuw beleefd, met vrienden en kennissen die in sommige gevallen al lang overleden zijn.

Vrouw en kinderen zijn heel belangrijk voor Bart Chabot. De liefde spat van de pagina’s af als hij het over hen heeft, zonder te zoetsappig te worden. Het is de trots van een vader en een echtgenoot die je ervaart. Er treedt een bepaalde mildheid op in deze scènes en dat maakt het personage heel menselijk en kwetsbaar. Het zorgt ervoor dat je als lezer je terughoudendheid laat vieren en het hoofdpersonage volledig omarmt.

De schrijfstijl van Bart Chabot is op zijn minst uniek te noemen. Je kan je zo voorstellen dat hij de geschreven dialogen zelf uitspreekt, en de daarbij horende gedachten leven nogal wat sarcasme op. Het voelt allemaal heel natuurlijk aan, op een paar woorden per paragraaf na, die zijn dan ineens wat verheven of voelen een fractie oubollig aan. Waarschijnlijk zijn ze doelbewust gekozen om de lezer toch een bepaald gevoel mee te geven. Naarmate je vordert in Engelenhaar, gaat het lezen steeds vlotter. Het grote lettertype en de korte hoofdstukken die gepaard gaan met een hoeveelheid witruimte, zorgen ervoor dat je in een prettige leesflow kan blijven. Door het ik-perspectief en de grote mate van gelijkenissen is het moeilijk om auteur en hoofdpersonage uit elkaar te houden. Dat is mede de opzet van het boek, maar door het fictieve aspect vraag je je toch soms af of alles naar waarheid wordt verteld.

“’Heb je een geschikte plek kunnen vinden?’ vroeg ik aan de fotografe. ‘Keus te over in dit hotel’.‘Ik wilde je graag buiten fotograferen,’ zei ze. ‘Ik heb drie plekken. Vier eigenlijk. Drie blinde muren en een regenpijp. Van die laatste verwacht ik het meest.’De regenpijp leek te porren voor een verzetje. Door de dagenlange droogte had die momenteel niks omhanden.De fotografe ging voortvarend aan de slag. De stoeptegels kikkerden ervan op. “

Je beseft tijdens het lezen van Engelenhaar dat Bart Chabot veel heeft meegemaakt en een smakelijke rasverteller is. Hij koppelt culturele aspecten, en dan met name muziek, aan bepaalde bepaalde scènes, om zo een sterkere tijdsgeest te creëren. Maar de muziek waar in het boek over gesproken wordt is die van de bands die in hun tijd graag tegen de schenen van de gevestigde orde schopten. Chabot is te gast geweest bij Op1 om Engelenhaar te promoten, en het is interessant om te zien hoe daar door middel van muziekfragmenten de inhoud van het boek wordt besproken.

Engelenhaar is een autobiografie, maar dan op een zeer originele manier. Het is een verzameling beelden en gevoelens die een leven samenvatten. Het begin is vreemd en daardoor uiterst taai, maar ben je de eerste honderd bladzijden voorbij, dan is de rest een plezier om te lezen. Oudere lezers zullen kunnen meegenieten van de bekende verhalen, jongere lezers krijgen een inkijkje in de geest van een sarcastische, tegendraadse man, die zich door geen wetten van zijn tijd heeft laten tegenhouden.

Recensie: Engelenhaar - Bart Chabot